March 20, 2009

Dead Poets, Brooms and Inspiration

This was something that we kept talking about, there were incessant rumors that we were going to do something about it, that we needed to give them some kind of attention, a recognition long due, whether it was through critical articles, films, translation, or by simply going to their grave sites and reading their own works back to them, out loud, in our diverse, dynamic voices, that finally broke the silence, and I wonder how did the readings reverberate, resound in their deep memory that has become ours, if they heard our low voices, if they saw us standing there on the verge, on the borders of the Pantheon, never quite inside and never quite outside, flowers in our hands, reciting repeating those words that they wrote down a century ago, which they uttered in dead silence and which dropped one by one into the soil, this indomitable land that we tread upon, only to germinate, to ferment and mature, to build an underground tunnel that would one day channel all that energy and all that electricity pushing out out out into the light, yes, yes, these dead women, these dark and at the same time luminous women whose intellect, whose persistence and whose grace illuminates the path of another generation of women from a different epoch, a different time, yes, finally these dead women are properly remembered, a moment of reprieve -- indeed -- thank you -- շնորհակալություն




5 comments:

  1. Մյուս կողմից....
    Պետք է նկատի ունենալ, որ ոչ միայն մոռանալն է գաղափարաբանությամբ ծանրաբեռնված գործընթաց, այլ նաև հիշելը – ֆեմինիստական ռեվիզիոնիզմը նույնպես գաղափարաբանություն է, ու պետք է սա նկատի ունենանք, եթե ուզում ենք հիշել։ Նաև պետք է նկատի ունենալ, որ հիշողության ինստիտուցիոնալացումը, ռիտուլացումը (ինչպես արձան, շիրմաքար կառուցելը, գերեզման այցելելը, մոմ վառելը) նախ և առաջ մոռացության նախապայման է։ Երբ տուրք ես մատուցում նյութականացած հիշողությանը կամ դրա նշանին, ապա առաջին հերթին մաքրում ես ինքդ քո խիղճը անցյալի առջև, իսկ մաքուր խիղճ ունենալը նշանակում է մոռանալ...

    ReplyDelete
  2. համամիտ եմ. "զարուբյանի կանայք" վեպը ահա այսպես պիտի ավարտվեր. երեք հոգի ուզում են գիշերով տեղահանել կուրղինյանի տապանաքարն ու փտած դագաղը և տեղափոխել պանթեոնի ցանկապատների միջով` ներս (քանի որ այդ երեքը հենց նույն իդեալոգիայի կառույցներն են (համարելով որ ներսում գտնվելը ավելի իմաստալից է ու գնահատելի) ու չեն հասկանում կամ չեն պատկերացնում որ գերեզմանոցային տարածքն ու պանթեոնի հասկացությունը նույնպես ինչ-որ իդեալոգիայի կառույց է ու ինքն իրենից իրոք որ ճշմարտություն կամ իրականություն չի ներկայացնում) և ահա երբ նրանք գողեգող մոտենում են կուրղինյանի արձանին, իրենց ընկերներից մի քանիսը պարզվում է որ արդեն այնտեղ են և գինի են խմում որ ուժ հավաքեն գերեզմանը փորելու նպատակով. սիրային վիճաբանություն է տեղի ունենում. կամ թե ինչ-որ մեկը, արբած, սկսում է բարձրաձայն արտասանել կուրղինյանից տողեր ու պանթեոնի պահակը -- չգիտեմ երևի ձեռքին մի մեծ դուբինկայով -- գալիս է և վերջ տալիս գինարբուքին . . կամ էլ այսպես. սկսում են գերեզմանը փորել ու հայտնաբերում որ ոչ մի դագաղ էլ չկա, քանի որ կուրղինյանի զավակները չէին համաձայնվել որ նրան թաղեն ինչ-որ այգում, իր ընտանեկան գերեզմանոցից դուրս . . ինչևէ. ամեն դեպքում գործը ձախողվում է քանի որ ինքը գաղափարը` թե ով տեղ ունի պանթեոնի ցանկապատի այս կողմում` ներսում կամ այն կողմում` դրսում, ինքը աբսուրդ գաղափար է, ու այսպիսով` կորցնում է իմաստը . . բայց ավարտին դեռ շատ կա ու այս պահիս վեպը մի քիչ անկանոն ձևով է զարգանում . . ինքս էլ չգիտեմ թե ինչ է լինելու վերջում . .

    ReplyDelete
  3. myus koxmic tarberutyun ka uxaki moranalu u gorcoxutyan mej vory tanum e moracutyan vorovhetev amen artasanvac bar kam grvac teqst, patker nuynper moracutyan akt e

    ReplyDelete
  4. payts ardyoq petq e iran teghapokhel myus koghm ?

    ReplyDelete