In and Between
By Barbara Eder
April 2014
QYC: So one of the happenings of this project was a tree-planting in the semipark located at 26 Baghramyan Avenue, in the corridor between the Presidential Palace, the House-Museum of the poet Silva Kaputikyan and Lovers’ Park. The semipark is often a gathering place for radically different contingents such as police officers who guard the Presidential Palace or hang out and smoke, homeless people who sleep on the benches, and children who like to play there. But the semipark actually belongs to the community living in the adjacent building. In other words, the semipark is both a privately-owned space and a public space. Not completely private and not completely public. The action draws attention to the communities undergoing gentrification via the illegal privatization of public areas where the new owners cut down the trees and build expensive cafés or elite housing at the expense of those who previously inhabited those spaces. We had specifically chosen to plant the Cercis siliquastrum commonly known as the Judas tree, symbolizing treachery and simultaneously repopulation of the social spaces of the evicted populace.
Continue reading here >>>
‡
Զրույց Արփի Ադամյանի և Մելիսա Բոյաջյանի հետ
ըստ Միլենա Աբրահամյանի
ապրիլի 18, 2013
Միլենա Աբրահամյան. Մի քիչ ավելի խորանանք այն հարցի մեջ, թե ձեր արածը ինչ է նշանակում Հայաստանի համար և գուցե ոչ միայն Հայաստանի, այլև Հայաստանից դուրս գտնվող հայերի համար։ Ինչպե՞ս եք ստեղծում այդ կապերը։
Մելիսա Բոյաջյան. Կան բաներ, որոնք կարծում եմ ակնհայտ են շատ հայ ընտանիքներում անկախ նրանից, թե նրանք որտեղ են գտնվում։ Օրինակ, իմ ընտանիքը ծայրահեղ հայրիշխանական է։ Ամեն դեպքում, կան ավանդույթներ, որոնք կիրառվում են ավելի լայն մասշտաբով, նույնիսկ եթե որոշ բաներ համարվում են օրինաչափական մասնավորապես այստեղի՝ Հայաստանի համար։
Արփի Ադամյան. Երեխան սովորում է շփվել մարդկանց հետ և պատմություններ վերծանել հասարակությամբ կարգավորված ձևով։ Հասարակությունը սկսում է քեզ «հղկել» ըստ իր կանոնների ու կոդերի, որպեսզի խաղաս քեզ հատկացված դերը։ Ահա սա է խնդիրը։ Ի՞նչ կլիներ եթե Արեգնազանի սեռը կախված չլիներ իր հորից, աղավնի աղջկանից, կամ քմահաճ արքայադստեր սիրուց։ Մենք տեսնում ենք, թե ինչպես է Արեգնազանը խաղում (իրականացնում) ուրիշների ցանկությունները, մի բան, որը շատ բնորոշ է հայկական մշակույթին, որտեղ երեխային շատ վաղ տարիքից վարժեցնում են ունենալ ցանկություններ (ցանկանալ) ըստ այն կոդերի, որոնք արդեն իսկ սահմանված են նրա համար հասարակության կողմից։
Մեզ երբեք չեն սովորեցնում, որ մենք ինքներս կարող ենք մեզ համար ընտրություն անել։ Որ մենք կարող ենք փոխվել ու փոխակերպվել։ Դա մեր մշակույթում բացարձակապես գոյություն չունի։ Ինձ համար Արեգնազանի պատմության վերամշակումը նշանակում է ստեղծել կերպարների մի ամբողջություն, որոնք կունենան ընտրելու և մի շարք հարաբերությունների ու հակամարտությունների միջոցով փոխակերպվելու հնարավորություն։ Սա նաև այն փաստն է, որ բնագիր հեքիաթն ինձ համար հետաքրքիր դարձրեց. այն որ կա վերափոխման հնարավորություն, քանի որ, ինչպես տեսնում ենք, հեքիաթում Արեգնազանն ամեն դեպքում փոխվում է։ Իհարկե, այս փոփոխությունը տեղի է ունենում իր աշխարհի շրջանակներում հերոսի համար պատշաճ կամ թույլատրելի նորմերում, բայց նա միևնույն է փոխվում է ամեն հնարավոր կերպ։
Դա նման է այն խաչմերուկին, որի մեջտեղում են հայտնվում հեքիաթների հերոսները։ Հայկական հեքիաթների կին հերոսները սովորաբար չեն ունենում նման բան անելու հնարավորություն, բայց ահա Արեգնազանն այն հերոսն է, ով ունի խաչմերուկում կանգնելու և իր ուղին ընտրելու հնարավորությունը։ Եվ սա այն է, ինչ, կարծում եմ, ամենաէականն է այս հեքիաթում և դրա վերամշակված տարբերակում. փոփոխություն և փոխակերպում, սա մեզ համար, որպես մի հասարակություն, ամենաանհրաժեշտ բանն է։
Շարունակիր կարդալ այստեղ >>>
‡
Aregnazan or Magical World: An Interview with Arpi Adamyan and Melissa Boyajian
By Milena Abrahamian
April 18, 2013
Q. So obviously there are many instances in the story where you see a kind of patriarchal ideology. I know that you plan to adapt the story from a more feminist and queer perspective. I’m curious about how you plan to change things around to make it fit this radically different perspective. Especially, what are some of the elements in the story that can possibly move the imagination beyond the traditional understanding of gender and the Armenian family?
Melissa: Well, we keep Aregnazan’s gender rather ambiguous in our adaptation, but Aregnazan never becomes a boy.
Arpi: She’s both. And because in the Armenian language you don’t have this gender dynamic with pronouns, it makes this ambiguity easier. Of course, it’s different when you translate from one language to another (Armenian to English) and even when we speak in English during our process it can be confusing. But when you read the story you don’t have this confusion in Armenian. It works. So the first thing about gender is that our actor will be a girl. We thought to have her (Aregnazan’s) character stay a girl, but then we thought that we’d rather have her be both. Throughout the whole story many people try to confuse her about his gender, but she resists and passes sometimes as a girl, at other times as a boy.
Continue reading here >>>
An Interview in Bekhsoos
By Shantal Partamian
December 4, 2011
SP: So what is this book about?
Arpi Adamyan: On a basic level, it consists of two parts: the first part documents most of the events and happenings that we have carried out between 2007 and 2011, including new art work and critical texts, in a reverse chronology. The second part includes an email correspondence and discontinuous threads of e-discussions from a closed listserv, which have been selected and arranged in a slightly varied chronological order. So it starts in the present and moves back in time to the early period of the collective’s formation (that’s in the middle of the book) from which point begin the letters, moving the reader forward to the present. You can think of Queered as a catalogue of works, an artist’s book/object, a thick artzine or a history of a contemporary art movement that has situated itself in Yerevan. The book includes the works of over thirty women who use different media including video, photography, painting, graphics, installation, performance art, text and so on.
Continue reading here >>>
‡
Անի Հովհաննիսյանի հարցազրույցը
Շուշան Ավագյան. Գրքի կռնակը` հետեւի հատվածը բաց է. կարծես թե կիսատ լինի կարած, ու կարերն էլ երեւան: Բայց դա նաեւ իր իմաստն ունի. երբ մեջքդ բաց է, կարծես մերկ լինես, անպաշտպան, մեկ այլ դեպքում` բաց: Ինչ-որ տեղ նաեւ թափանցիկության, բացության նշան է: Մենք բաց ենք, եթե ուզում եք դուրս գալ կարծրատիպերից, մթեցրած ապակիների հետեւից եւ զրուցել մեզ հետ, համեցեք:
Շարունակիր կարդալ այստեղ >>>
‡
Interviews with Four Artists from QY's “Queering Translation” Art Intervention
By Nelli Sargsyan-Pitman
January-March 2011
NSP: How did you hear about this art intervention and how did you become part of it?
Meliné Ter-Minassian (MTM): I arrived in Armenia [from France] in September, a year and a half ago. First I saw the blog. Then I met them. And then finally we became friends before starting to work together. And the first thing I did for them was I talked about the translation [of Roland Barthes’ Camera Lucida] I was working on. Arpi made a video about it. So that was the first thing they asked me to do, before they asked me to join the group on the blog . . . And then, because they became my friends, we were talking a lot about this event. And in parallel to that I was working with Laureline Koenig. So it came finally, naturally.
Continue reading here >>>
An Interview with Melissa Boyajian
By Vika Gardner
March 2010
VG: What are your influences?
MB: Said’s Orientalism was a major influence. My grandmother, Mary, had recently passed away. My family is Armenian; my grandparents emigrated from Anatolia, modern day Turkey. I became interested in representation of the Middle East, such as the Odalisque from 1814. Said borrows from Foucault’s contrast between the Occident and the Orient. It creates a misconception about the East or the Near East being feminine, docile, etc. I followed Ingres' Odalisque because of the idea of fantasy. The original was based on letters from the wife of the British ambassador to the Ottoman empire, Lady Whortley Montague. Ingres projects his own ideals based on his imagination from Lady Montague’s letters. This depicts people -- a fetishization -- based on her writing, even though the closest he ever came to the Middle East was Italy. I started thinking about my own identity and my parents coming from Anatolia. I had been questioning my gender identity as well. I began playing with ideas of female masculinity to confuse the gaze.
Continue reading here >>>
‡
A Conversation with Some Members of the Women-Oriented Women’s Collective, Who Organized the Exhibit “Coming To You To Not Be With You”
By Shushan Avagyan
August-September 2008
Lusine Talalyan: I’ll talk about my own fears regarding society. One of my biggest fears is coming out to my parents: no matter how strongly I believe or hypothesize that they know, I am certain that they don’t want to HEAR about it, and so I don’t want to talk to them about it. At first I was afraid that they might hear from somewhere else or from someone else, but as strange as it is now I don’t care about that. If they find out, that’s fine, but I am not going to come out to them. I don’t know, perhaps I might have a different view on this later . . .
But what I’m afraid of most is that we (as a collective) might become an instrument, that not only do they not critique or label us, but on the contrary, they decide to support us financially, presenting themselves as advocates of progressivism. This implies glamorizing and normalizing what is queer and turning us into their ideological tokens. In the first case with labeling, I think that it’s possible to have or to create a genuine dialog, whereas in the second case the opportunity for a dialog is lost. This is why it was so important that we didn’t have any international organizations that supported us financially; we did everything through our own means and abilities.
Continue reading here >>>
‡
Մենք մեր մասին
Օգոստոս-սեպտեմբեր 2008
Հարցազրույց Կանանց Կողմնորոշված Կանայք խմբի անդամների հետ, ովքեր միասեռ կանանց ինքնաքարտեզագրման նախագծի շրջանակներում կազմակերպել էին «Գալիս եմ մոտդ, որ հետդ չլինեմ» ցուցահանդեսը:
Լուսինե Թալալյան. Ես իմ հասարակական վախերից խոսեմ: Նախ առաջին վախն այն է, որ ես չեմ խոսել իմ ծնողների հետ, ինչքան էլ մտածեմ կամ ենթադրեմ կամ հավատամ, որ իրենք գիտեն, բայց չեն ուզում ԼՍԵԼ, ու ես էլ չեմ ուզում խոսել նրանց հետ: Սկզբում վախենում էի, որ իրենք կիմանան ուրիշ տեղից, ուրիշներից, բայց շատ տարօրինակ է՝ հիմա դրա մասին էլ չեմ մտածում: Եթե իմանան ուրիշներից` շատ լավ, բայց ես չեմ պատրաստվում ի հայտ գալ իրենց: Չգիտեմ, միգուցե հետո ուրիշ ձևով մոտենամ հարցին, չգիտեմ . . .
Բայց ամենամեծ վախս միշտ եղել է, որ չդառնանք գործիք, չլինի այնպես որ մեզ ոչ միայն չքննադատեն կամ չպիտակավորեն, այլ հակառակ մի բան ստացվի. հանկարծ ֆինանսավորեն ու ասեն՝ ինչ լավ բան եք անում, մենք առաջադեմ ենք ու ընդունում ենք ձեզ, և օգտագործեն մեր խնդիրներն իրենց շահերի համար, այսինքն՝ մեզ վերածեն իդեալոգիական ինչ-որ նմուշների: Առաջինի դեպքում (քննադատություն) կարծում եմ, որ հնարավոր է ստեղծել/ունենալ անկեղծ երկխոսություն, իսկ երկրորդի դեպքում՝ կորչում է երկխոսության հնարավորությունը, կորչում են հարցերը, ապա կորչում ենք և մենք: Այս պատճառով էլ կարևոր է, որ մենք չունեցանք միջազգային ֆինանսավորման աղբյուր, ամեն ինչ արեցինք մեր ուժերով ու կարողություններով:
Շարունակիր կարդալ այստեղ >>>
