,,,ային հիշողություն

հերքելի

Պետք էր հերոսանալ ստ(եղծ)ելով

>>>

(օրինակից առաջ ու դրանից հետո իր զետեղումով, թարգմանությունը արվեստի կարողականացման առիթն է)

(բայց տես, ասում են Յակով Խաչիկյանները, տես թե ինչեր են անցկացնում «նորի» անվան տակ. չկա միատարրություն, միայն ցից խոչընդոտներ ու անսովոր տերմիններ, չգոյ եզրեր ու անպետք եզրաբանական բազմապատկումներ)

(տարածքների նկատմամբ տեղի ունեցող ու սև ցուցակներում հայտնվելու մասին այս կրկնակի կապակցությունն է, որ տալիս է հետագա ապօրինությունների դրդումը)

(ուր կա նաև անելանելիության հնարավորություն, սիրուհիս, այդ գծվածից էապես տարբերվելու)

(դրսից եկող, վաղաժամ անընդունելի(ն)որը քայքայում է սեփական էականը և այլն)

(թվարկումը կարելի է շարունակել, որովհետև ոչնկարագրական է ու հստակորեն ցույց չի տալիս)

(սահմաններում տիրող անիրազեկությունն ու ստուլտացումը, սակայն ինչպես, դատողության ներսում, հարաբերել ընտանեցնողների խնդիրքը. նրանք շուտով՝ անկախ իրենց «հեղինակությունից», կկանչվեն հետ)

(ու հետևանքներից բացի, այս անհատական հիմա-ռեժիմը)

(ինչը հիմնականում պայմանավորված է «եղածի» հետ, որ բերում է մեզ ոչ թե արդենին այլ վաղվանը)

(ցանցի ներսում)

(գտնվողների մի մասը հայտնվել է միջնորդի դերում և, ինչու չէ, նախապատրաստում է պիտանիության նորմերի ավարտունակության կտրուկ)

(վերաբերմունքն իհարկե կստիպի վերանայել աֆորիզմի որ արժեքների դավաճանումը)

(և արդյոք չէր զգուշացնում արվեստագետն իր հետգործնեության մասին, երբ ասում էր, «Ես եմ տերը լռության», միայն նրան են ենթարկվում այս խստագույն երկու տառերը)

(եթէ մէկը պատեհութիւնն ունենայ մօտէն քննելու հրադադարն այն կէտին վրայ ուր մէկն ու միւսները կազմուած են միաժամանակ)

(այսքանը բավական է ապատարածքայնացման հարցի շուրջ ու այնուամենայնիվ սովից հետո, երբ ցույց տվեցիր այդ ոչ քսանականների այլ հրեշավոր Բարնսից արտագրումներդ, ունենալով կողմնակի անձի որոշակի պատկանելիության և ազդանշման հեռավորություն)

>>>

Update on Two Years in Correspondence

Queering Yerevan has had a very busy summer, mostly organizing and launching our third annual summer happening -- the QY 2010 ART INTERVENTION "QUEERING TRANSLATION," parts of which you can see virtually by clicking here.

This was the third happening of its kind, the first one being "Coming To You To Not Be With You" (2008) and the second, "What Is To Take Place" (2009).

We are very behind with the "Two Years in Correspondence" book project and it looks like we'll have to push the publication date till next summer. This is not bad, by any means, in fact, the final book will be much richer in content and will encompass not just the two years of the collective's activities, but will include this year's projects as well. We also decided to include artistic works (such as shots from performances and videos, and photography) in addition to the letters, so the concept behind the book is expanding. Typical to QY, ideas are morphing into newer ones as we go through happenings and as those happenings shift our gaze to the present-future -- to where we are now and where we want to be.

By the way, the name of the collective has changed thanks to Melissa Boyajian from WOW (Women-Oriented Women) to QY and we are happily inviting you to browse through the blog and witness the transanimation as it has progressed.

Thank you for your patience and for your support!

Sincerely,
QY

ՀՈԴՎԱԾ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՎԱՐԿԱԾՈՒՄ | 04 ՕԳՈՍՏՈՍ 2010

Տարօրինակելով թարգմանությունը

ՉՈՐԵՔՇԱԲԹԻ, 04 ՕԳՈՍՏՈՍ 2010 19:49

• ՆԱԽՈՐԴ
• 1 of 3
• ՀԱՋՈՐԴ

Տարօրինակելով Երեւանը (Queering Yerevan) կոլեկտիվի արվեստի թվով երրորդ ինտերվենցիան տեղի ունեցավ հուլիսի 31-ից – օգոստոս 1-ը:

Թարգմանությունը այն կոնցեպցիան է, որի շուրջը կայացավ «Տարօրինակելով Երեւանը» կոլեկտիվի կազմակերպած ցուցահանդեսը Կանանց ռեսուրսային կենտրոնի այգում: Վիդեո, ֆոտո, փերֆորմանս, դերային եւ հեղինակային ընթերցումներ, եւ այդ բոլորի մեջ՝ թարգմանություն: Թարգմանությունն այսօր ամենուր է: Այն անհրաժեշտ է ամեն քայլափոխի: Ցուցահանդեսի նպատակներից մեկն է` շեղվել նեղ լեզվական (այսինքն ստանդարտացնող ու ընտանեցնող) թարգմանությունից եւ անցնել ավելի գլոբալ (իսկ ավելի հետաքրքիր կլինի ասել. այլասերված, տարօրինակող) համամարդկային թարգմանչական պրոբլեմների:

Հասարակության մեջ առկա փոխըմբռնման ցածր մակարդակը, անհանդուրժողականությունն ու դրանից բխող ագրեսիան մեր փոքրիկ երկիրը վեր են ածել Բաբելոնյան աշտարակի, որտեղ մարդիկ խոսում են հայերեն, բայց չեն հասկանում իրար:

Մի խմբակցություն մյուսին, մի «տուսովկա» մեկէլին, կանայք՝ տղամարդկանց, տղամարդիկ՝ կանանց… Եվ մինչեւ ե՞րբ և մինչեւ ո՞ւր: Ու այստեղ օգնության է գալիս թարգմանությունը, այն է՝ ամեն ինչ դարձնել մաքսիմալագույնս (ան)հասկանալի ու (թյուր)ըմբռնելի որքան հնարավոր է շատ մարդկանց համար:

Հայաստանում գերիշխող հետխորհրդային մշակույթի, տարօրինակող (queer) տարածքներում այն առավել արդիական է, քանի որ սովորույթն ու մտածելակերպը հակասության մեջ են ժամանակի ու ժամանակակից մարդու հետ: Եւ էական չի, թե դա ոնց կարվի՝ բառերով, պարով, ձայնով, թե լուռ ժեստերով:

Մնջախաղը ևս թարգմանություն է` արվեստ, որ ուղեկցել է մարդուն դարեր շարունակ։

Թարգմանության արվեստը, նաև ոչ լեզվական, անհիշելի ժամանակներից ուղեկցել է մարդուն` ունենալով տարաբնույթ դրսևորումներ։ Ամեն բան չէ, որ բառերով են ասվում, այս ենթատեքստի հիմքում մարդու ինքնաարտահայտումն է, որի ձևերին էլ փորձել են ծանոթացնել ցուցահանդեսի կազմակերպիչները։

Օրինակ` Մելինէ Տէր Մինասեանի և Լողելին Քոենիգի ձեւախաղում (Վիոլետ Գրիգորյանի «Ինքնահավաստում» բանաստեղծության շուրջ), Մէլինեն ու Լողելինը սկզբում միաժամանակ ֆրանսերենով, հետո հետզհետե հայերեն մեկումեջ բառեր ու նախադասություններ ավելացնելով հասան սինխրոն թարգմանության: Այդ ամենն ուղեկցվում էր նաեւ մարմնի ժեստերով: Ձեւախաղն ավարտվեց (վրացական) գործիքի նվագակցմամբ։

Երբ դեռ նոր էր սկսվել Մելինէի ու Լողելինի ձեւախաղը (կամ լավ չեն հիշում, գուցե բացման խոսքի ժամանակ), Իլեյն Կրիկորեանը՝ նստած հանդիսատեսի շարքերում, սկսեց հանվել (առավել կանացի հագուստը) ու հագավ տղամարդու հագուստ, դեմքին նկարեց բեղեր: Ներկաները դեռ չգիտեին, որ դա նույնպես ձևախաղ է (չէ, փերֆորմանս), դա թարգմանությունն է կնոջ՝ տղամարդու, (ու մեկ էլ սեռականության «իրականության» և դրա նորմերի մեկնաբանություն), կերպարանափոխումի` մի գենդերից մյուսը այնքան հանգիստ, սուս ու փուս, որ որոշ հանդիսատեսներ նույնիսկ նայում`ու չէին հասկանում, թե ի՞նչ է կատարվում:

Վերջում անցկացվեցին ավանդական քննարկումներ, որտեղ չնայած կիսաանգլերեն-կիսահայերենին ինչը պարզ չէր՝ պարզ դարձավ (գոնե ինձ համար):

Լուսինե Վայաչյան
(Շուշան Ավագյան)

(Բնագիրը կարող եք կարդալ հետևյալ կայքում)

Responses to Boyajian's work

[Dispatches from Armenia]: Bound Opposition

By Erin Henk

August 6, 2010

The other night I attended Armenian-American artist Melissa Boyajian’s presentation at The Club restaurant on Tumanyan Poghots. My co-worker Hasmik Manukyan interpreted the event, which showcased some of Melissa’s photography and short films. The first film was “Tip of the Tongue Phenomenon,” which depicted the close-up shot of a mouth. As the tongue was bound again and again with thin wire and yarn, the mouth attempts to speak. It was impossible to distinguish the words, of course, and as I watched I found myself becoming more and more fixated on the discomfort and pain I sensed from the screen as the wire grew tighter and tighter, eventually cutting off blood flow. This lasted what seemed like several minutes. I winced repeatedly, felt more and more uncomfortable as the film went on, and was even slightly grossed out at times. I kept anticipating the point when it would become too much to bear (as I am quite squeamish) and I would have to shift my gaze. But much to my surprise, I didn’t.

(Read more here.)

Presentation at The Club August 3rd

Օգոստոսի 3ին, 18:00, Ակումբում (Թումանյան 40)

Մելիսա Բոյաջեանը

կքննարկի իր վիդեոներն ու լուսանկարները

Բոստոնում բնակվող Բոյաջեանն աշխատում է լուսանկարչության, վիդեոարվեստի և պերֆորմանսի շրջանակներում։ Կրթություն է ստացել Բոստոնի գեղարվեստի թանգարանի դպրոցում (2009) և Մասաչուսեթսի համալսարանում (2003)։ Բոյաջեանի նախագծերն առընչվում են հետ-գաղութային ինքնության, գենդերային բինարների, մշակութային ջնջման, տարօրինակման, գիտելիքի վերահսկման որպես իշխանության ձև, և իշխանության դինամիկայի խնդիրների հետ։ Ցուցադրվել է Մասաչուսեթսում, Փենսիլվանիայում, Մերիլենդում, Նյու Մեքսիկոյում, Նյու Յորքում, Վաշինգտոնում, Տոսկանիայում, Հելսինկիում և Երևանում։ Դասավանդում է լուսանկարչություն, ինչպես նաև աշխատում որպես թխվածքեղենի խոհարար։

Տեղի ունենալիքի բացումը / Opening statement

Շուշան Ավագյան և Իլեյն Կրիկորեան
Տեղի ունենալիքի բացումը,
նկարահանեց՝ Մելիսա Բոյաջեանը:

S. Avagyan and Elaine Krikorian
Opening statement,
videorecorded by Melissa Boyajian.

Ինքնահավաստում երկու ակվարիումների և մի չուներիի համար / Autoconfirmation For Two Aquariums and a Chuneri

Մելինէ Տէր Մինասեան և Լողելին Քոենիգ
Ինքնահավաստում երկու ակվարիումների և մի չուներիի համար
Ձևախաղ Վիոլետ Գրիգորյանի «Ինքնահավաստում» բանաստեղծության շուրջ (ֆրանսերենով ու հայերենով)։
Նկարահանեց՝ Մելիսա Բոյաջեանը:

Méliné Ter Minassian and Laureline Koenig
Autoconfirmation For Two Aquariums and a Chuneri
A game of forms around the poem “Autocomfirmation” by Violet Grigoryan in Armenian and French.
Videorecorded by Melissa Boyajian.

Անեսթեզված տեքստ / The Anesthetized Text

Լիլիա Խաչատրյան, Անեսթեզված տեքստ. թարգմանությունը որպես սնանկ հավակնություն, էսսե։
Տատիա Սխիրթլաձե (in absentia), Իսկական երազ ա, գիտես, լուսանկար։

Lilia Khachatryan, The Anesthetized Text: Translation as a Bankrupt Claim, an essay.
Tatia Skhirtladze (in absentia), It’s a Real Dream, You Know, photograph.

Թարգմանության պարադիգմի և թարգմանական մուլտիստրատեգիաների դիսցիպլինային մատրիցայի բախման արդյունքում տեքստն առանց խտրության ենթարկվում է ցավազրկման ու բժշկվում: Թարգմանության մեջ, ինչպես վիրահատության ժամանակ, մարմնի մի մասը չի վերականգնվում ու նետվում է մի կողմ, կամ ենթարկվում իրեն ոչ հատուկ ձևափոխությունների, կամ տեղադրվում, ներկրվում է նյութ` տրանսպլանտատ, որը մարմնի համար օտար է սկզբանե…

Ցանկացած թարգմանություն սնանկ հավակնություն է միտված լուծելու նախօրինակի և թիրախային տեքստի լեզուների տարածության մեջ կողպված տեսքստի առանց կորուստների դուրս բերելու անիրագործելի խնդիրը: Ընդունելով լեզվի բազմիմաստության ու իմաստի հարաբերական սուվերենության դրույթները հանգում ենք նրան, որ թարգմանությունը մի լեզվով գրված տեքստի վերագրում չէ մեկ այլ լեզվի լեզվական նշանների միջոցով, այլ նախօրինակի հնարավոր ընթերցումներից մեկը: Ընտելացում և վերագրում բառերը կիրառելի են նույնիսկ թարգմանական նվազագույն միավորի` բառի թարգմանման դեպքում, քանզի նույնիսկ այն բառերը, որ ընկալվում են որպես համարժեքներ, տարբեր ժողովուրդների ներկայացուցիչների, ուր մնաց առանձին անհատների ու օրինակների դեպքում արթնացնում են տարբեր պատկերացումներ: Ուստի թարգմանության մեջ առկա ընտելացումը չի կարող օտարվել որևէ կերպ: Օտար տեքստի լեզվաբանական և մշակութային տարբերությունները կարող են միայն ազդանշվել անուղղակիորեն`թիրախային լեզվի կառուցվածքային ու իմաստային խախտումների/խզումների միջոցով, որը տեղական աջակցված, հաստատված, ուստի և բնականացված թարգմանական չափանիշների և դիսկուրսիվ ստրատեգիաների հարցադրման ու տեղական մշակույթում արժեքներ դասակարգող ստորակարգությունների կազմալուծման միջոցով սկզբնավորում է ապածանոթացման կամ տարօրինակման գործընթացը, գրական-կանոնական չափանիշների վերափոխումը, գաղափարախոսական քննադատությունն ու ինստիտուցիոնալ փոփոխությունը, որը կարևորում է ընդունող/հյուրընկալող մշակույթի և գրականության ձևավորված համակարգերում բնօրինակի կարևորության ենթակայման կասեցումը`անհավասար իշխանական հարաբերությունների դիմակազերծում հետապնդելով:

Եթե թարգմանությունն ընկալվում է որպես Լ տեքստի փոխարինում սեմանտիկորեն և պրագմատիկորեն համարժեք Բ տեքստով, ապա այդ համարժեքության առաջին պահանջն է, որ թարգմանված տեքստի ֆունկցիան համարժեք լինի օրիգինալի ֆունկցիային: «Ֆունկցիա» տերմինն ինքնին ենթադրում է օբյեկտի դեր, գործողություն որոշակի համակարգի շրջանակներում, հետևաբար տեքստի ֆունկցիան էլ իր մտահայեցողական ու միջանձնային բաղադրիչներով հանդերձ տեքստի ենթարկումն է գործողության որոշակի, սպեցիֆիկ, մասնավոր, առանձնահատուկ կոնտեքստում: Թարգմանված տեքստի ֆունկցիան այլ մշակույթի կոնտեքստում չի կարող լինել իդենտիկ նրան, որով օժտված էր թարգմանվող տեքստը: Ուստի թարգմանության իրագործելիությունը հերքվում է իր իսկ նախապայմաններով:

Տատա / Tata

Ծօմակ Օգա, Տատա, վիդեոկլիպ

Tsomak Oga, Tata, videoclip

Մենք՝ որ հարցեր չտան / We, so they don’t ask questions

Լուսինե Վայաչյան, Մենք՝ որ հարցեր չտան, վիդեոիմպրովիզացիա

Lusine Vayachyan, We, so they don’t ask questions, video improvisation

Հոգմապար / Hogmapar

Օկեան, Հոգմապար, ֆոտոշարք

Ocean, Hogmapar, photography

Fighting Family

by Nancy Agabian

1.
It was always an impossible match, but I fought anyway. Sometimes in self defense but many times on the offensive if I found something so unfair I could express it only by shoving someone. The anger would churn inside till I would punch and kick like lightning bolts. There was a certain freedom to it, but physical anger was limiting, the way real lightning always touches ground. I could thrash away for so long before my brother, five years older and much bigger, would sit on top of me. He always won.

I never fought with anyone else until the fourth grade, when I was playing “boys against the girls” and hit a boy “square in the jaw”. I had read that term in a book and tried what I thought it would be, aiming the edge of my knuckled fist at his jaw line. To my surprise, my punch staggered him and some drool slobbered from his mouth. I was excited it worked at the same time that I felt sorry for hurting him at the same time that I sensed his shame for being clobbered by a girl.

As a child, I wasn't hit by anyone else, except by a neighbor boy, “a big kid” from across the street. I was teasing him and suddenly he went beserk, slapping and clawing at me. Shocked, I just stood there and took it till he stopped just as suddenly as he had started, and then I wailed, my mouth open wide and my messed up hair tangling with tears and saliva. My brother, standing by in our driveway, asked our neighbor why he would go so mental on a little kid. “Hey,” he replied with a guffaw, “she was pissing me off, you know?” and he nudged my brother knowingly with his elbow. My brother shrugged and privately deemed our neighbor off his rocker. We did not lose our shit like this in public.

2.
I'm not sure when he first picked me up. Off the ground. It was a playful gesture, but I was aghast. We were in the apartment near the university in Yerevan. We moved in together after knowing each other eight weeks which didn't seem strange at the time since we spent practically every day together anyway. Uhm, no, I thought. Put me down. That's not right. I was a grown woman, and this lifting was being done without my consent. Does anyone in the modern world actually do stuff like this? I had to laugh.

I don't think I had been physically picked up off the ground since I was a child. I never thought it was much fun. When I meet little kids, I never grab them or swing them or tickle them or flagellate my lips and tongue over their bellies with a farting noise like other people do. Hi, how are you, I say soberly to the child. They seem to appreciate me for this.

However, I thought maybe it wasn't a bad idea to lose a sense of control every once in a while, even if I were a girl; when he wrestled with his friend I saw how he liked to be picked up off the ground, so I stopped protesting so much. We would even play airplane, when he would lie on his back with his feet in the air and I would lay my belly atop the soles of his feet. At first it jolted me, since my insides weren't normally squished like this, between someone's feet and my own ribs. But soon I learned how to relax, suspended across his big toes with my arms spread like a flailing bird as he giggled.

3.
I don't remember when I first hit him, but it happened in New York.

We weren't getting along. He was very unhappy in this new world and we were personally and financially stressed. He would pick me up, like he did in Yerevan, but it became less playful and more controlling in the middle of arguments. Then he sat on top of me or pinned down my hands so that I could not move. One time he sat on my face and I suffocated against his underwear. I was really losing control.

I never had a boyfriend or girlfriend hit me or vice versa. A Lithuanian boyfriend broke up with me after I yelled at him once; he couldn't take that sort of violence. I was incredulous: Are you kidding me? You're not going to put up with a little yelling? He said I was treating him like my family. This was true as my family did yell all the time, but the way he said it was so insulting.

The first time I screamed at him in Yerevan, he just laughed. I had asked him to go to the corner store to get some lemons because I was in the middle of cooking something for guests, and he said, Go and get them yourself. When I asked him why he couldn't be as sweet to me as he was to others, he told me to Fuck off. So I screamed. Not words, just one long shriek from the most narrow part of my throat. He looked at me with his head to one side, and then he laughed. “It was so strong!” he said. I was glad he wasn't going to leave me like the Lithuanian. Instead, he thought I had been holding in my anger for too long and it simply exploded. He went to the corner store and got me the lemons. We had been living together eight months, married for two, but the lemon screaming incident marked a significant shift in our relationship. My insides had been upended.

He never hit me but I hit him. I had some experience with it from childhood, a behavior lying dormant all these years. Maybe I lashed out at him with my body because he had picked me up and whirled me around and sat on top of me; a physical vocabulary was already part of our language. This was no excuse; I hated when I couldn't control my emotions and worried about the results. Sometimes to avoid punching him, I would rush into the bedroom and scream into a pillow and pound the mattress with my fists. He would follow me and jump on the bed and laugh like he'd won a prize on a game show, which would make me scream even more till my throat was raw. Even though I wasn't harming him, he called me crazy. But I thought I had been doing a pretty good job at anger management.

4.
He has scars on his arms and face and I am not sure where they came from. When we were first getting to know each other, I asked him, and I half-remember his stories about an apple knife slipping to explain the shiny, hairless gash in his forearm, and roughousing with his brother for the deep narrow marks on his face. In New York, he got an eye piercing by the one near his eyebrow, covering it up.

5.
I am visiting his family in Yerevan, three years after we moved to New York. His father has a knife and he is pretending to throw it at his mother. Then there is the playful head push or the grabbing of the ear. She pushes him away, but not too hard, and says he must have been drinking.

My father never hit me and he never hit my mother or sister. He never playfully picked my mother up, though sometimes he would grab her and kiss her. If he got angry, he would explode, yelling and cursing. He would hit only my brother because he wanted to “make a man” out of him, so I always figured my father had been beaten like this by his own father. This made me wonder if my grandfather hit my grandmother, too, but I know now that he was too aware of what she had been through in her childhood to put her through more abuse. She'd seen enough violence for one lifetime, or maybe twenty. This violence she spewed upon her family; yelling, screaming, saying cruel things. Like me, she was a small woman whom no one would expect such behavior. Perhaps I should have been wondering all this time if she had hit him.

Like my grandparents there is a considerable age difference between us. But I am like my grandfather, the older one who gives more freedom, and like my grandmother, he takes away loneliness. An arrangement, like the one their families set up for them. But we chose this, and our gender roles are reversed, and I'm an American, so I don't know up from down.

Now we have stopped hitting and sitting on each other, because of improvements in our living conditions and self-reflective practices such as yoga and psychotherapy; I very rarely scream anymore and everyone is happier. It's true that he sometimes slaps my ass in public or asks me to do the same to him. On my last birthday, he picked me up and turned me upside down in the middle of karaoke with everyone watching. People thought he was crazy, but by now my body was not surprised nor frightened though he could have dropped my head on the concrete floor. I was holding a beer and managed to keep it upright; but my sister took it out of my hand so it wouldn't spill, and my brother scoffed out loud. We were losing our shit like this in public.

6.
When we got married, we said that we would still think of ourselves as before, that nothing would change. But society is a heaving, seething organism that presses people together into formalized couples. I was surprised by the number of individuals who projected their ideas about marriage onto us, wanting us to be some sort of mythical bride and groom. This started to affect our thinking, too. If we hadn't been married, hadn't been granted the public status of a couple, I wouldn't need to tell this story, I don't think. Against my will, I have made a family.

When he pinned my hands down, I summoned all the strength in my body to escape. When he picked me up in the middle of an argument, I kicked at his knees. I always fought back.

Delicious Fruit

Մելիսա Բոյաջեան

Delicious Fruit (2010)
Կարճ փորձարարական վիդեո, որն օգտագործում է Փարաջանովի «Նռան գույնը» (1969) արքետիպային ֆիլմից վերակոնտեքստավորված կադրեր։

Melissa Boyajian
Delicious Fruit (2010)
A short experimental video utilizing recontextualized footage of Sergei Parajanov’s archetypal film The Color of Pomegranates (1969).

Մելիսա Բոյաջեանի ներկայացումը / Presentation by Melissa Boyajian

...

Բ-ի և Լ-ի նամակագրությունը / The Correspondence of B and L

Լարա Ահարոնեան (in absentia)
Բ-ի և Լ-ի նամակագրությունը
Մելինէ Տէր Մինասեանի և Իլեյն Կրիկորեանի ընթերցմամբ,
նկարահանեց՝ Արփինե Զաքարյանը:

Lara Aharonian (in absentia)
The Correspondence of B and L
read by Méliné Ter Minassian and Elaine Krikorian,
videorecorded by Arpine Zakaryan.

Զարուբյանի կանայք / Zarubyani kanayq (Zarubyan's Women)

Շուշան Ավագյան և լուսինե թալալյան
Զարուբյանի կանայք, տեքստի ու լուսանկարի միջև դիալեկտիկայի հետազոտություն՝ հնարելով և մերկացնելով թարգմանական միջոցները։
Նկարահանեց՝ Արփինե Զաքարյանը:

Shushan Avagyan and lusine talalyan
Zarubyani kanayq (Zarubyan's Women)
An exploration in the dialectic of text and photography, devising and baring the devices of translation.
Videorecorded by Arpine Zakaryan.

Նեյտրալ Լարվածություն (մաս առաջին) / Neutral Tension (part one)

Արփի Ադամյան
Նեյտրալ լարվածություն
Փորձարարական վիդեո Մելինէ Տէր Մինասեանի ներկայացմամբ (28.05.10; Զարուբյան 34)՝ Տէր Մինասեանի և Կարին Գրիգորյանի թարգմանական (Ռոլան Բարտ, «Լուսավոր խցիկ»; ֆրանսերենից՝ հայերեն, անգլերենը որպես լինգուա ֆրանկա) պրոցեսի մասին:

Arpi Adamyan
Neutral Tension
An experimental video on Méliné Ter Minassian’s presentation (28.05.10; Zarubyan 34) on her and Karin Grigoryan’s translation process of La Chambre Claire (1980) by Roland Barthes (from French to Armenian, using English as a lingua franca).

Տղայա՞, թե աղջիկ / Is It a Boy or a Girl?

լուսինե թալալյան
Տղայա՞, թե աղջիկ
Փորձարարական վիդեո, ոչինչ չէր մնում անելու մասին, քան պառկել ու չփախչել քաղաքից:

lusine talalyan
Is It a Boy or a Girl?
An experimental video about that there was nothing else to do but lie down and not leave the town.