վճարված է|paid

ԴԵԿՏԵՄԲԵՐ 6-7.2019

բացումը՝ դեկտեմբեր 6-ին, ժամը՝ 19:00

ՀԱՅ-ԱՐՏ ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ԿԵՆՏՐՈՆ | Մաշտոցի 7ա

հանդիպում դեկտեմբեր 7-ին, ժամը՝ 17:00

ՖԵՄԳՐԱԴԱՐԱՆ|բաղրամյան 2, 3-րդ հարկ, բն. 6

ես՝ նեղ խորտակում՝ չլուծվող վայրի տարածության մեջ,
ապրել քաղաքում՝ համբուրվելու համար լիովին անհարմար։
քո ու իմ միջև սերը՝ իբրև տձև, հակահիգիենիկ ակտ,
որ թափվում է բարձրահարկ շենքերի նեղ պատուհաններից,
մինչդեռ փոքր հրաբուխները վազվզում են ոսկեգույն խոտերի մեջ։
մենք չափազանց թափթփված ենք սիրելու համար

ու անսահման հոգնած՝ էս խորը ու մութ գիշերով աբովյանից -

բաղրամյան մի ձև սեթևեթելու համար․

որովհետև էս քաղաքը այնքան, այնքան անհարմար է համբուրվելու համար։

սերս, սերս, սերս, սերս, սերս, սերս, սերս, սերս, սերս, սերս, սերս, սերս, սերս,

սերս՝ ժայռերի արանքում թաքնված հազվագյուտ միջատների շնչառության ձայն։

թող այնքան շատ չլինեմ, որ քարտեզներում հայտնված

նորահայտ ծառերը վառվեն հանկարծակի տապերից,

թող այնքան կոպիտ չլինեմ, որ մեր հպումից փոքր թփեր աճեն՝

պատրաստ չծաղկելու և չտարածվելու

opening, december 6, 19:00

Hay-Art Cultural Center | 7a mashtots street

meeting, december 7, 17:00

FEMLIBRARY | baghramyan 2, 3rd floor, 6th

i, a narrow  submergence, insoluble in the space of any terrain.

to live in the city – entirely inconvenient for kissing.

love between you and me as a misshapen, anti-hygienic act,

which spills from narrow windows of tall buildings

whilst small volcanoes run around through gilded grass.

we are much too  messy for loving

and tired beyond bounds in this abysmal and dark night

to somehow vogue from abovyan to baghramyan -

because this city is so, so  inconvenient for kissing.

beloved, beloved, beloved, beloved, beloved, beloved, beloved, beloved, beloved, beloved, 

beloved - the breathing sound of rare insects hidden between cliffs․

may i not be so much so that trees newly appearing on maps burn from sudden heat,

may i not be so harsh so that small shrubs grow from our touch,

ready not to bloom, not to spread

Chère L

-->

Il n’y a pas de fin dans ce livre. Ne cherche plus ma chère.

Il faut commencer de la dernière page. Attendre un petit peu que la tristesse et  l’ennui passent. Il faut tout lire à travers la tasse de café posée sur la petite commode, près de mon lit, pendant que Fairuz chante.

Je ne résisterai plus pour longtemps. La vie ne me suffit plus, elle ne peut plus me retenir, me saisir. Les années filent et je demeure silencieuse.

Je disparais au fil des jours.

Personne n’aperçoit cette disparition pénible et écrasante.

J’aurais dû tout laisser et quitter cette terre, où je n’arrive pas à poser les pieds à tes côtés. 

Cette terre devient de plus en plus difficile à retenir dans mes entrailles. Cette terre anéantit l’amour que je garde pour toi, et qui ne laisse pas la place à une autre.

Je suis seule, pourtant mon inbox risque d'éclater sous la lourdeur de 1230 lettres non-ouvertes. J’ouvre mon compte et ne réussit pas à les effacer.  

Je n’ai plus envie de communiquer.

Je suis épuisée. Je cède.

Pourtant je me réveille chaque matin, je sors du lit, lave mon visage, m’habille proprement, sors dans la rue, souris aux passants, rencontre les gens qui me posent beaucoup de questions et auxquelles ils répondent aussitôt.

J’écris cette lettre et la fatigue me saisit en plein milieu. J’arrête un peu. Je regarde ces arbres autour de moi, dans ce jardin familier et silencieux.

Je n’ai plus envie… depuis longtemps.

J’enlève mes sandales et marche pieds nus dans la terre encore humide. Les petits cailloux me font mal, agressent la chair enfouie dans cette multitude de désespoir.

Le seul bonheur est que je ne veux plus, je ne désire plus.

Les livres empilés restent à côté de mon lit. Je pose des fois un regard tendre sur eux à mon réveil. Ils ne correspondent plus à ma réalité et je n’ai plus le courage d’écrire le mien.

Aliénée dans ma propre chambre, j’allume une cigarette et observe tranquillement cette fumée se faufiler dans ce vide surpeuplé de toutes ces idées qui blessent.

Je ne dis plus rien, je ne me plains plus. Je suspends…

Je suis épuisée d’être courageuse. Je ne sais plus combien de temps je peux tenir encore, avant de sombrer dans la folie.

J’ai gardé quelques lettres dans mon tiroir. J’y retournerai de temps en temps pour les lire et me rassurer que tout était réel, que notre rencontre a eu lieu.  

Toutes ces histoires restent dans mon corps et vieillissent dans les plis de ma chair qui elle, relâche doucement avec l’âge.

Je transmets les écrits dans le keofteh que je pétris vigoureusement avec mes mains furieuses. Les pages blanches ne suffisent plus pour révéler toutes les émotions. La viande hachée crue que je serre fort entre mes doigts, dans ce bol en métal, devient le témoin de toute cette angoisse et rage qui débordent silencieusement. Des larmes explosives que je laisse couler dans le bulghur pour la rendre toute molle et facile à digérer.

Je n’ai plus de tes nouvelles depuis plusieurs mois, peut-être même des années.

Tes lettres, je commence à les imaginer, à me les écrire pour réconforter mon âme qui n’a plus envie de rien.

Je ne sais plus si tu existes vraiment, si tu existes en moi ou dans l’autre qui n’existe pas, qui parle à peine, qui a perdu la voix, qui aurait pu mais n’a pas pu ou voulu.

J’embrasse tendrement tes yeux et respire follement l’odeur de la douce sueur derrière ton cou.

B.