Անազատությունների (հար)ազատությունը

ԴԵԿՏԵՄԲԵՐ՝__15 - 17.2017

   

ԲԱՑՈՒՄԸ՝ ­­­­­­­­­­­­­­­_____ԴԵԿ _15 _____ 18:00

         ՀԱՅART մաշտոց 7ա

 

 

Անցյալների ստեղծարար մոդալությունները կարծես երբեմնի շարժվող պատկերի անշարժացումը լինեն ներկայում. պատմության արտադրանք—ընկած կյանքի ու տարածության արարման վրա—կտրված փորձառական և փորձարարական իրականության ժապավենից: Թեև անցյալները քննարկվում են իբրև տարածաժամանակային միատարր մարմիններ, դրանք, սակայն, կազմված են (վերա)գրություններից ու (վերա)նշանումներից, որ մի ժամանակ եղած հնարավորությունները վերածում են առկա (ներ)ճնշումների անհրաժեշտության պատմական պահանջների: Սակայն մենք այս տեղահանումներով գրավված լինելու փոխարեն կարո՞ղ ենք արդյոք  գրավել հնարավորությունը՝ անցյալի փոխակերպման պահերի (վեր)ապրումի միջոցով: Գուցե կարող ենք այլընտրանքային վերագրություններ պահանջել, կյանքի կերտումը այս զուգահեռ (բացատված) տարածաժամանակային տիրույթների միջև և միջ(ոց)ով:

Ինչպե՞ս կարող են անցած փորձառության այս այլընտրանքային կերտումները հնարավոր դարձնել այլ անցյալների, կամ, որ թերևս շատ ավելի էական է, այլ ապագաների այլընտրանքային ընթերցումներ. «առկայծումներ վտանգի պահին», որ դատապարտված են մոռացվելու: Օրինակ, Խորհրդային միության 1920-ականները՝ դատարկված այն ներուժից, որ չէր ծառայելու «կատարվածի» պատմությանը, կարող են վերագրվել հետխորհրդային 1990-ականների հետ մեկտեղ, որ իբրև զուգահեռ տարածաժամանակային տիրույթ՝  նույնպես պատմականորեն թողնվել է դատարկ: Ի՞նչ են իրենցից ներկայացնում ավելորդ անցյալի այս ժամանակաշրջանները կամ ի՞նչ կարող են դառնալ, այս «առկայծումները վտանգի պահին»: Պատմական վերարտադրությունը արտադրում է ֆալլոսային ժամանակ: Ի՞նչ կարող է պատմական արարումը բաց անել. կանացի գի՞ր (écriture feminine), թե՞ անցյալների և ներկաների տարօրինակում, որ միտվում  է այլ աշխարհումների:

Անցման լեզուն շրջանցում ու փակուղում է «բացը»՝ ջնջելով այն պահերը, երբ ազատության երևակայականները զանցեցին այն «ազատությունը», որ դեռ պետք է  արտադրվեր և իրացվեր: Անցումը դարձել է մի պատում, որ ժամանակին ու տարածությանը վերագրում է կանոնակարգող լեզու՝ դեպի առաջ ուղղված շարժում  և քաղաքական այլախոհության և այլասերության ժխտում: Պատմության կտրվածքները—ժամանակաշրջանները, ռեժիմները, կյանքերը, մարմինները—փոխակերպումը վերածում են անցման՝ քողարկելով  արմատական փոփոխության միտված  ազատության կիրարկումները:

Պետությունների վերածված այս երբեմնի մտա(դրությունների) վերանայումը պահանջում է պատմության (վեր)արտադրական գործընթացի (ապա)մոնտաժում: Ինչպիսի՞ ապագաներ կարող են ի հայտ գալ այս միայն մասամբ (վերա)նշանված—կտրված—պատկերաթելերի միահյուսումից, որ ժամանակն ու տարածությունը պահում են այլապեսի, այլ տեղի, դեռ չկայացածի երևան գալու կարողականությամբ: Հիշողության վերաստեղծումը՝ այն ամենի, ինչ ժամանակին կար կամ կարող էր լինել, հնարավորություն է տալիս կյանքը կյանք դարձնել (նորից)

Freedom (not) yet again

DECEMBER_15-17.2017 

OPENING ­­­­­­­­­­­­­­­_____DEC _15 _____ 18:00

      ՀԱՅART mashtots 7a  

                                     

Creative modalities of pasts seem like the holding still of a once moving image in the present: a production of history over the creation of life and landscape by cutting at the reel of experiential and experimental reality. While  pasts are discussed as monolithic bodies of time-space, they are composed of (re)writings and (re)significations that render the possibilities that once were into historical claims for the necessity of present op/repression. Rather than being occupied by these displacements, can the (re)living of past moments of transformation allow us to occupy possibility instead? Perhaps we can demand alternative rewritings, the making of life between and through these parallel (broken) time-spaces. How can these alternative makings of past experience open up alternative readings of other pasts or, perhaps more vital, alternative futures - the “flashes in a moment of danger” that are meant to be forgotten? As example, the Soviet 1920s, rendered empty of the potential that did not serve the history of  what “happened” can be rewritten vis-a-vis the  post-Soviet 1990s that - as in a parallel time-space - have also been historically left evacuated. What are these times of an unnecessary past - or, what can they be - these “flashes in a moment of danger”? Historical (re)production produces phallic time. What can historical creation open - an écriture féminine or a queering of pasts and presents toward other worldings?

The language of transition by/impasses the “open,” erasing moments in which imaginaries of freedom went beyond the “freedom” that was yet to be produced and sold. Transition has become a narrative that inscribes a normative language to space and time - forward movement and a denial of political deviance and perversion. Historical cuts - eras, regimes, lives, bodies - render transformation into transition, obfuscating practices of freedom toward radical change.

Rethinking these once states of mind made states requires dismantling the process of historical (re)production. "What futures can emerge through a weaving of these only-partially (re)signified image-threads - fissured - that hold time and space with potential for the (aesthetic) emergence of the otherwise, the other place, the not-yet?"   Recreating memory of what once was or what could have been emerges potential to make life life (again)

“Բացա(հայ)տում In Flight: Singing Tricksters, Imposters, Masqueraders”: An Instance of Post-Soviet Solidarity

Fucking Solidarity: queering concepts on/from a Post-Soviet perspective

Queering Paradigms VIII

University of Vienna, Department for English and American Studies
20-23 September 2017

Summary

“The լղոզած treatment of QYC strikes me more as a convenient plugin, reproducing the status quo of who can gaze at whom and how. I think your observation regarding the excerpt from Viktor Shklovsky's "Гамбургский счет" (1928) is absolutely perfect here: В Батуме зашел с товарищем в Женотдел. "Мы, женщины Аджаристана," — диктовала белокурая женщина другой женщине, — "протестуем против интервенции в Китае и против предательства" . . . 

(I went to the Women’s Department of the Communist Party (Zhenotdel) in Batum with a comrade. "We, the women of Adjaristan," a blond woman was dictating to another woman, "protest against the intervention in China and against the betrayal")” (QYC and Sargsyan 2017).[1]

In this presentation I focus on a project titled “Բացա(հայ)տում In Flight: Singing Tricksters, Imposters, Masqueraders” as a decolonial practice of solidarity when an arts collective called the Queering Yerevan Collective initiated a conversation with me as a researcher who in the past had always initiated conversations and research with the Collective. This was our way of practicing solidarity together in the face of decolonial feminist-identified scholars’ cooptation of practices termed decolonial and their failure to acknowledge fellow scholars and artists from the “Global South” as knowledge producers.

By queering the conventions of genre and authorship of knowledge production, and (self-)critique, this collaborative project provides new openings for practicing solidarity. For example, we abandon the claim of the interviewer as the author of an interview-conversation and take flight in collective authorship. In our interview-conversation project we experiment with form as a decolonizing methodology. We use this conversation to also critique scholarly hypocrisy, at the same time staying alert to the ease of slipping into the many disciplining and norming systems we are working to unhinge and critique. Through our engagement with each other, images and the three-language text we co-create we make room for queering the forms, the genres, and the languages that solidarity can take on, at the same time providing collective self-care: intellectually and emotionally nourishing all of us involved in this practice.

“Is it possible to build a bridge without exploitation…?” asks the QYC (QYC and Sargsyan, 2017). To which I say Yes, if I can “dream-travel into new imaginaries cutting across linearity of disciplines, time, worlds, and realities through [this] bridge” (QYC and Sargsyan 2017). “How to dismantle the world that is built to accommodate only some bodies?" Ahmed asks [(2017:14)]. How to dismantle the feminist-titled worlds that are built to accommodate only colonizing bodies? I ask” (QYC and Sargsyan 2017).

I share our experience of inclusive queering solidarity through a multi-genre performance, incorporating my auto-ethnographic reflections, our (QYC and my) theoretical analysis of issues such as decolonial feminism, naming as a feminist issue, and citation as “feminist memory” (Ahmed 2017). I incorporate the images that the QYC took, as they are part of our visions and critique and flight. I close my presentation with a song to create the affective attunements that our own practice of solidarity as an anti-hierarchical decolonizing practice makes possible.

---

[1] Viktor Shklovsky, The Hamburg Score, trans. S. Avagyan (Champaign, Illinois: Dalkey Archive, 2017), 173.

References

Ahmed, S. (2017). Living a Feminist Life. Durham: Duke University Press.

Queering Yerevan and Nelli Sargsyan. (2017). “Բացա(հայ)տում in Flight: Singing Tricksters, Imposters, Masqueraders.” In ARTMargins (February 11, 2017)

queering paradigms IIX: fucking solidarity (universität wien)

Նելլի Սարգսյանը մասնակցելու է և խոսելու է «FUCKING SOLIDARITY» (20-23 սեպտ.) կոնֆերանսին Վիեննայում } այս հինգշաբթի, 16.00-17.30, հետևյալ թեմայով՝ “‘Բացա(հայ)տում In Flight: Singing Tricksters, Imposters, Masqueraders’: An Instance of Post-Soviet Solidarity” (ծրագիրը անգլերենով և ռուսերենով) սա էլ նախապատմությունը >> Nelli Sargsyan will be taking part and speaking at the "FUCKING SOLIDARITY: queering concepts on/from a post-soviet perspective" conference in Vienna this Thursday, Sept. 21, 4:00-5:30 >> she's presenting “‘Բացա(հայ)տում In Flight: Singing Tricksters, Imposters, Masqueraders’: An Instance of Post-Soviet Solidarity” } here's a prehistory of Nelli Sargsyan's talk.

Dear B

The book is almost completed. The final chapter will remain interrupted. It ends suddenly like a French movie de la Nouvelle Vague, leaving most viewers in an uneasy silence.

Hiroshima, mon amour never ended in my mind. The black and white images are still vivid. She is remembering and He is trying to refute everything She says until it ends abruptly without warning,

like all love stories between a man and a woman,

dull and predictable.

 Just as in love, there is this illusion, this illusion that you will never be able to forget, the way I had the illusion, faced with Hiroshima that I would never forget. Just as in love.

  

This book is not a love story between a man and a woman interrupting each other.  

It is raining outside and all I am thinking is how to leave this place.

This book has all the questions

I was able to finish it because nobody was correcting while I was writing.

It might hurt some and disappoint others. But what counts is how it will affect you.

Time will pass. Only time. And time will come. A time will come, when we can no longer name what it is that unites us. The name will gradually fade from our memory. Then it will disappear entirely.

I wrote the stories in the book over and over for you, as the only reader.

I will publish one copy of the book. You will read it and others will hear a version of your interpretation, since the original will be nowhere to be found except in your library.

The original story will have no sense without your interpretation and what you make of it is crucial.

It is a love story between a woman writing the story and the other woman reading it, and their union is not essential. It is written in several languages, some recreated in the process, in an unacceptable grammar and incomprehensible tournures de phrase.

I have made nothing up.

You have made it all up.

Others will write a literary critique around it, through your quotations, without ever reading the original. The original has no value. The value relies on how you describe it to others, what meaning you give to each chapter and in which language you translate the most terrible silences in between the pages.

I am not writing this book in English.

You saw nothing in Hiroshima.

The book is a love story, a fiction, like a black and white vintage movie with no storyline. It has a series of disturbing images. It contains graphic visuals and explicit sexuality of two women reading a coffee cup,

not suitable for sensitive audience members with a degree in Literature.

Anonymous locks of hair that Hiroshima's women, when they awoke, discovered had fallen out.

You should start reading it from the last chapter. The last chapter will not be included in the book but you will find decent translations of it on Google translate.

You could start in the middle as well. As long as you are not starting from the first chapter, you can survive the story.

I keep translating these words from French, Armenian, Arabic, Turkish…

I meet you. I remember you. Who are you? You’re destroying me. You’re good for me. How could I know this city was tailor-made for love?

The woman sitting in the café and smoking endlessly, near the Hrabarak seems completely devastated. She is waiting for someone, forever. She is crying but you can’t see her tears.

The illusion, quite simply, is so perfect, that tourists weep. It's easy to be cynical. But what else can a tourist possibly do, but weep?

Tears that come from a deep pain remain trapped somehow between those pages, unseen.

I was tempted to give her my only copy of the book.

But she couldn’t understand the love story. She needed a storyline with a man and a woman, interrupting each other.

I will send you the book and then disappear. Once you have read it, there is no more reason for me to exist.

Like you, I have fought with all my might not to forget. Like you, I have forgotten.

The letters will remain in the book. You can rearrange the order with each reading.

I'm beginning to forget you. Forgetting so much love is terrifying.

This is not the ending. There are no endings in this love story.

I am writing these letters to document love.

L.

A KRISTEVIAN RIDDLE: THE POSSIBILITY OF AN IMPOSSIBLE CHOICE

The abject is perverse because it neither gives up nor assumes a prohibition, a rule, or a law; but turns them aside, misleads, corrupts; uses them, takes advantage of them, the better to deny them. It kills in the name of life—a progressive despot; it lives at the behest of death—an operator in genetic experimentations; it curbs the other's suffering for its own profit—a cynic (and a psychoanalyst); it establishes narcissistic power while pretending to reveal the abyss—an artist who practices his art as a "business." Corruption is its most common, most obvious appearance.

—Julia Kristeva, Powers of Horror: An Essay on Abjection

1. WHAT IS THIS NEW TREND where men who used to tell feminists "Why don't you fight for tree rights instead" are now leading (կվարի [sic erat scriptum] մեկի փոխարեն երկուսը Հովհաննես Մարգարյանը և Վարդան Ջալոյանը) seminars to enlighten the unenlightened (typically, the natives of Armenia) on matters of "Research on Women's Rights, Art and Activism" (սեմինար-քննարկում «Կանանց իրավունքների, արվեստի և ակտիվիզմի ուսումնասիրություններ» թեմայով)?

2. WHAT IS THIS NEW SPHERE that hires pseudo-discussants to bullshit on hot topics such as women's rights, feminist movements, queer studies, etc., topics that are highly in vogue today, that are good for business, that will provide you with food and clothing (not to mention good old Путинка)?

3. WHO ARE THESE NEW EXPERTS that live at the crossroads of phobia, repulsion, and loathing within being, within the being of language, rejecting a living language for the sake of a stultifying discourse?

we mourn ur untimely death

anna-stina treumund, rehearsal for my wedding

Chère L

Je compte les instants imprimés dans tes paroles. J’aimerais bien allonger ces moments rares de bonheur.

Enfant, j’avais une fascination inouïe pour les anciens cimetières. Là où le temps s’arrêtait.

Je restais des heures à les contempler, ces morts enterrés dans des caveaux funéraires à tiroirs.

La guerre faisait ravage et nous les enfants, reconstruisions des réalités nouvelles entre ces cryptes mystiques, à l’ombre des pins.

Seule, Je fonçais mes doigts à travers les crevasses des cercueils en bois.

Je tirais les cheveux de la défunte pour les toucher. Mes mains étaient sales, pleines de sang et de souillure.  

Ces cheveux, je les gardais entremêlés entre mes doigts, pour ressusciter l’image de cet homme.

Celui qui avait envahi, de son corps répugnant.

Je roulais entre mes doigts les cheveux de la défunte pour reconstruire son visage, ce regard dégoutant

Ressentir cette haleine morbide

Pour ne jamais oublier,

Oublier, c’est nier la plaie

c’est sombrer dans la folie éternelle dont on ne revient jamais.

Les cheveux s’étalaient doucement sur mes cuisses afin de sécher le sang brulant, dégoulinant entre mes jambes.

Et je ne pleurais pas

Le médecin, plus tard, avec son toucher envahissant, et sous le regard détestablement indulgent de maman, a encore une fois ouvert cette blessure géante qu’était devenu mon vagin impubère. 

Il aurait fallu abandonner les non-dits pour pouvoir continuer à respirer dans cet univers. Mais les silences creusent une peine encore plus profonde, là au fond, dans cet intérieur qui n’a pas de nom, qui n’a pas de fond.

L’aliénation devient la norme.

Les dépouilles des défunts rassurent, apaisent le mal ressenti momentanément.

Mais cette peine ressurgit, très soudain, à travers les dalans des immeubles soviétiques.

Cette langue étrangère me protègerait-elle encore longtemps dans cette ville où elle n’est pas comprise?

Je t’écris

Tu lis

Tu écris

Je lis

infiniment

sans répondre

Tu écris

Je lis

Je t’écris

Tu lis

ce silence est atroce

B. 

-->