այն ինչ կարա կոչվի «տեղի ունենալիք», բայց չ(սահման)վի

բարի օր հայֆեններ,

անցյալ շաբաթ հանդիպեցինք միմյանց տարբեր տեղերից միահյուսվող ընդհանուր մի տարածքում։ այսպիսի հանդիպումները «տե» կոլեկտիվը անվանում է «տեղի ունենալիք»։ ուղարկում ենք ձեզ «տեղի ունենալիքի» մեր ձևակերպումների պաստառը։

ձեր առաջարկը միասին վիդեոներ ստեղծել շատ հետաքրքիր ենք գտնում։ համամիտ ենք ձեր առաջարկի հետ՝ վերցնել մի թեմա ու այդ թեման յուրաքանչյուր կոլեկտիվի յուրաքանչյուր անդամ իր տեսանկյունից մեկնաբանի։ թեմայի առումով այս պահին առաջարկում ենք «շարժում» հասկացության շուրջ մտածել։ ինչ է դա քուիր ֆեմինիստի իրականության մեջ ու ինչպես է այն ավելի տարօրինակ, քան բառի առաջնային/հիմնական իմաստը։

շարժման թեման ենք ընտրել, քանի որ եկող ամառ պատրաստվում ենք անել ֆիլմերի «տեղի ունենալիք», որտեղ ներառված են լինելու աշխատանքներ իրականացված քուիր և ֆեմինիստ արվեստագետների, ֆիլմ ստեղծողների կողմից։ այս պահին նախնական վերնագիր ենք ընտրել «տարօրինակելով շարժվող պատկերը», որը կարող է փոփոխվել ձևակերպումով, սակայն որպես խնդիր կպահենք «շարժումը»։ մեր համատեղ ստեղծած վիդեո աշխատանքը կարող է մաս կազմել ցուցադրության։

նաև հրավիրում ենք ձեր բոլոր անդամներին, ինչպես նաև ցանկության և հնարավորության դեպքում ձեր ընկերներին ներկա գտնվել ցուցադրության ժամանակ հայաստանում, որը առիթ կհանդիսանա մեր բոլորիս ֆիզիկական հանդիպմանը։

սիրով,

ա

ՄԱՅԻՍԻ ՄԵԿՆ Է

Իսկ ես թքած ունեմ ձեր օրենքների վրա,
որ սարդոստայնի պես ծուղակում են ծանրացած մարմինս.
մտքերը—դրանք փոշու մասնիկների պես փակվում են
(«Անկախության հրապարակ») մետրոյի հաջորդ վագոնից
և—անհետանում—կփորձեմ գրի առնել—«անմահացնել պահը»,
բայց նույն վայրկյանին, Բրիթանիում նրա մայրիկը՝
առանց որևէ դեմքի արտահայտության, ծաղկի (վարդ կամ հիրիկ,
կամ էլ օգտագործեք ձեր երևակայությունը) չորացած ցողունը
կոտրում է երկու մասի ու գցում աղբամանը—արդյոք ի՞նչ է մտածում
նստած աթոռին—դիտելով քառակուսի տուփի էկրանին
(ձայնը մարած) ելույթ ունեցող մարդուկներին

մթության մեջ—նրա դեմքին շողշողում է լույսի ցոլքը։
Տասներեք տարեկանում աղջիկները ամենանուրբ
ու փխրուն «պահն» են ապրում—ամենադյուրին ժամանակը,

երբ քեզ կոտրում են, «հեզաճկուն» կոնքից բռնած,
իսկ հետո սկսում ես ինքդ հավատալ բոլոր ստերին.
հարմարվել, առաջադիմել մյուս աշակերտուհիների պես,
համառությամբ գործածելով այն լեզուն, որ հերքում է
քո իսկ գոյությունը, սատարում քո ոտնահարմանը—այո—
այս ամենը անտեսանելի է, ինչպես (վերը նշված) փոշու հատիկները
նստած մետրոյի վագոնի անկյունային պատին փակցված Գրանդ
Տաբակոյի ազդագրի եզրին։ Այսօր մայիսի մեկն է, և ուզում եմ
ստեղծել այս պահը (ոչ թե «օգտվել պահից»)
երախտագիտությամբ համբուրելու
հիվանդանոցի բուժքույրերի հոգնած դեմքերը,
մեր հարևան ժամացույցի գործարանի պահակին,
անճոռնի ու քաղցկեղանման սրճարաններում վազվզող
սպասուհիներին՝ նրանք մոռացել են քնքշությունը—
դատարկ տեղը նրանց մի՛ ժպտացեք. նրանց հայացքը սառել է

ձեր ձեռքին,
որ դանդաղ ու համոզմունքով գնում է դեպի ետևի գրպանը,
հանում դրամապանակը և—
այո, ես թքած ունեմ ձեր օրենքների վրա,
որոնք գրվում են արյան վրա, արնոտ գրիչներով
(Նաղդալյանի ու նրա նմանների
հաշվին), իսկ կապիտալիզմի տանկը դղրդյունով ուղղվում է
Կրեմլինից դեպի Կովկաս—

ԳԱՎԱՐԻՏ ՄԱՍԿՎԱ—կարծես երազ էր,

միայն թե հիմա իրական տեսք է ստացել
դիմակահանդեսի, ու դիմակներն արագ փոխվում են,
նոր անուններ ի հայտ գալիս. զինվորները կուրորեն ծառայում են
իրենց «երկրի պաշտպանության» համար—կամ թե
իրենց իսկ հայրենակիցներին (ում որ «պաշտպանում են»)
ոտնակոխ անելու, նսեմացնելու, Բաղրամյանի վրա
ծուղակելու ու թունավորելու գազով՝ իրենց ավտոմատացած
դեբիլացած նեղ հայացքներով—բայց նրանք ևս տասներեք տարեկանում

շատ փխրուն էին, շատ հավատացյալ ու ընդօրինակող—
եթե չեք կարող գնալ ընդդեմ տանկին—ապա (բնականաբար)
(Վասակի օրինակով) պիտի հեծեք տանկը—և թող երկաթյա
ձեր զենքը, որ ցցված է ձեր ոտքերի արանքից—

թող այն լինի շատերի ահն ու ահազանգը (վախը) (կամ «հարգանքը»)
չէ՞ որ այդ եք ուզում—որ տիրե՛ք, տիրե՛ք, տիրե՛ք—

Շուշան Ավագյան

Առաջին անգամ հրատարակվել է ԲՆԱԳՐՈՒՄ (#9 / 2004)

An Armenian Woman Can’t Have an Orgasm?! / Հայ կինը օրգազմ չի ապրում:

Oh, no she can’t. What, you think she’s a slut or a whore? Shame on you. An Armenian woman is a mother first and foremost. How can a mother, you pervert, come with obscene words on her lips? Oh, no, that can’t be?! That’s disgusting! An Armenian woman is a sister, a daughter, sisters and daughters, and mothers of theirs don’t have orgasms. They have beards.

Չէ՜, աման, էդ ի՞նչ եվրոպական այլասերված արժեք նշեցիր: Հայ կինը մայր ա, քո՛ւյր ա ու աղջիկ ա: Հո բոզ ու փչացած չի՞, որ օրգազմ ապրի: Հայ կինն օրգազմ չի ունենում, վերջ: Վերջացրեք էդ խուժան թեմաները: Հայ կինը օրգազմ չունի: Հայ կինն ունի հոգս ու մորուք ունի հայ կինը: Մազի հոգս ունի հայ կկկկկկկկկինը:

September/Սեպտեմբեր 28, 2013

Queering Armenia

by Nairi Hakhverdi

(A letter to QYC and the Hye-Phens after their transphysical meeting on Friday, 24 July, at 20:30 at ICA Garden)
















Before I moved to Armenia, I was Armenian.

I was an ethnic minority. I was an ethnicity.

To most, I was an unknown ethnicity. To most, my ethnicity did not exist. To most, my ethnicity was not relevant.

Some asked about my ethnicity. Some asked about where I was from, where my parents were from. Some asked how it was possible to have parents from one place, to be born in another, and to be neither one, nor the other.

Before I moved to Armenia, my ethnicity was my trap. It urged me to make it known. It urged me to make it exist. It urged me to make it relevant.

In Armenia, my ethnicity was already known. I did not need to make it known. My ethnicity already existed. I did not need to make it exist. My ethnicity was already relevant. I did not need to make it relevant.

In Armenia, I became a person, a person with a personal identity.

I felt liberated.

In Armenia, I just was.

In Armenia, I was.

I was, until I became a woman.

A single woman. A woman without a husband. A woman without children. A woman living on her own.

In Armenia, I am a woman, but not like other women.

In Armenia, I am strange and my strangeness must be explained.

I am from the West. I must be liberal. I am single. I must be promiscuous. I think. I must be lesbian.

In Armenia, I am not my personal identity.

In Armenia, I am somebody else’s identity.

I have chosen to stay in Armenia.

I have chosen to stay and I have chosen to be my personal identity.

And by being my personal identity, I have chosen to question and to inspire.

I have chosen to change and to challenge.

I have chosen to diversify and to become accepted.

I have chosen to queer Armenia.