1-iii

Nos terres d’enfance - L’Arménie des souvenirs

Բեկում, ծայրվածք, հիշողություն

Վախենում ես, ինչպես միշտ, ու հարցնում թե ուր կորան փիլիսոփա-արքաները. վախենում ես որ դու էլ կկորես թվային դաշտերում ու ինքնորոշվող պատմությունների ֆրակտալներում։ Գոնե փրկես մի քանիսին (ու ինքդ քեզ), կանխես բաժանումն ու պառակտումները, որոնցից յուրաքանչյուրը նվազեցնում են Պատմությունդ (թեկուզ մոտավոր, բայց միևնույն է) պատճենների։

Հավատում ես, որ պահապանն ես ինչ-որ վերջին խորհրդանիշի ու նորերի ստեղծման հսկիչն ես։ Դեռ վրդովվում ես ազդեցության մասին ու թե ով է շարունակելու քո Պատմությունը։ Հիասթափվել ես բոլորից. ոչ ոք չի կարդում գրքերդ, ոչ ոք քեզ չի մեջբերում։

Բայց ամեն ինչ ակնհայտ է ու հասկանալի՝ մրցակցության անհրաժեշտությունը, վերացման մասին քո անհանգստությունը, վերադասության ու հարգանքի պահանջը։ Պետք է բազում անգամներ կրկնես, վերահաստատես իշխող հայացքդ, արտոնությունդ, առավելությունդ, քանի որ չես պատկերացնում ինչ կլինի ջնջվելուցդ հետո։

Ձանձրալի ես։ Նախադասություններդ կարողանում ես միայն երկատումներով իմաստավորել։ Հավաստում ես ու համոզում, որ բազմախոսությունը տեղ չունի (բացառվում է) պատմագրության դիսկուրսում։

Անպատմականը, ինչպես և կայ(ք)ացածը, քեզ մոտ դառնում է սարսափելին։

Ու «հիմա»-ն այլևս չի ազդանշի իննսունականները

>>>

(երբ ես ի հիշատակ, հեգնանքով, մի քիչ ավելի քան ութ տարի անց կտցահարված դեմքերը վարկենապես կկասեցնեմ, կնմանեցնեմ)

(ակնհայտորեն Պիեռ Լուիի պսևդո-Բիլիթիսին, հաստատ)

(մինչ այդ «հիմա»-ն ընդմիջարկում է գործիս հետ առնչություն չունեցող այլ առաջարկություններով. «եղիր մեր պես, Արաքս Ներկարարյան, ու կներենք արածիդ համար, թույլ կտանք վերադառնաս»)

(անպայմանական կապիտուլյացիայի թանգարանում անձնատուր եղողները պարտավորվում են նեո-ֆորդիստական հարահոսի վրա արտադրել, և հիվանդագին լաւատեսութիւն մը կը տիրէ տակավին, հակառակ բոլոր անհանդուրժելի առարկաներուն)

(սպասելիս)

(մտածումն իր կատարին կհասնի չափազանցությամբ, հորդումով)

(ինչ որ կը զանցէ տեսնելու կարելիութիւնը, ինչ որ անտանելի է նայուածքին)

(ձևը գուցե ոչ թե ձևի փոխակերպումն է բովանդակության, այլ բոՎԱՆԴԱԿությամբ համեմատելիի ու համեմատվածի արանքում բացատրության փլուզումը, այսինքն, նորի՝ դեռ չձևավորվածի, անզուգադիպությունը նախորդների հետ)

(զարթնուլ յանկարծ ի քնոյ, զարթնուլ ընդոստ այս քաղաքում ու չիմանալ)

(որ հեղձամահ ենք լինում, Բարոնես, ասում ես զննումների ներ(քո) մեջ լցվող գնացության)

>>>

չըմբռնումը | acts that catch then uncatch you

     I WAS NOT encountering anything on the borders (was there anything to encounter except for regurgitated feminist bordercrossings and inwardsgoings?) in Ijevan between August 18-21. I was in Aparan instead, trying to (un)catch or unwind from the grammatology of art. The footlights had been removed. The stage was stripped bare . . All of this was against a background of such blackness that it was almost not visible. This appealed to me and would have more so if it hadn't kept me from seeing several heads of people without any makeup on and in costumes representing something between a counter-relief and a commissar's costume.

                                                                  In the middle of the second, or maybe third act, a messenger arrives and reads an email concerning the losses of the Proletkult.

Behind the scenes someone was beating on an iron sheet and shouting in a theatrical way. In theater jargon that signals an uprising.