Անազատությունների (հար)ազատությունը

ԴԵԿՏԵՄԲԵՐ՝__15 - 17.2017

   

ԲԱՑՈՒՄԸ՝ ­­­­­­­­­­­­­­­_____ԴԵԿ _15 _____ 18:00

         ՀԱՅART մաշտոց 7ա

 

 

Անցյալների ստեղծարար մոդալությունները կարծես երբեմնի շարժվող պատկերի անշարժացումը լինեն ներկայում. պատմության արտադրանք—ընկած կյանքի ու տարածության արարման վրա—կտրված փորձառական և փորձարարական իրականության ժապավենից: Թեև անցյալները քննարկվում են իբրև տարածաժամանակային միատարր մարմիններ, դրանք, սակայն, կազմված են (վերա)գրություններից ու (վերա)նշանումներից, որ մի ժամանակ եղած հնարավորությունները վերածում են առկա (ներ)ճնշումների անհրաժեշտության պատմական պահանջների: Սակայն մենք այս տեղահանումներով գրավված լինելու փոխարեն կարո՞ղ ենք արդյոք  գրավել հնարավորությունը՝ անցյալի փոխակերպման պահերի (վեր)ապրումի միջոցով: Գուցե կարող ենք այլընտրանքային վերագրություններ պահանջել, կյանքի կերտումը այս զուգահեռ (բացատված) տարածաժամանակային տիրույթների միջև և միջ(ոց)ով:

Ինչպե՞ս կարող են անցած փորձառության այս այլընտրանքային կերտումները հնարավոր դարձնել այլ անցյալների, կամ, որ թերևս շատ ավելի էական է, այլ ապագաների այլընտրանքային ընթերցումներ. «առկայծումներ վտանգի պահին», որ դատապարտված են մոռացվելու: Օրինակ, Խորհրդային միության 1920-ականները՝ դատարկված այն ներուժից, որ չէր ծառայելու «կատարվածի» պատմությանը, կարող են վերագրվել հետխորհրդային 1990-ականների հետ մեկտեղ, որ իբրև զուգահեռ տարածաժամանակային տիրույթ՝  նույնպես պատմականորեն թողնվել է դատարկ: Ի՞նչ են իրենցից ներկայացնում ավելորդ անցյալի այս ժամանակաշրջանները կամ ի՞նչ կարող են դառնալ, այս «առկայծումները վտանգի պահին»: Պատմական վերարտադրությունը արտադրում է ֆալլոսային ժամանակ: Ի՞նչ կարող է պատմական արարումը բաց անել. կանացի գի՞ր (écriture feminine), թե՞ անցյալների և ներկաների տարօրինակում, որ միտվում  է այլ աշխարհումների:

Անցման լեզուն շրջանցում ու փակուղում է «բացը»՝ ջնջելով այն պահերը, երբ ազատության երևակայականները զանցեցին այն «ազատությունը», որ դեռ պետք է  արտադրվեր և իրացվեր: Անցումը դարձել է մի պատում, որ ժամանակին ու տարածությանը վերագրում է կանոնակարգող լեզու՝ դեպի առաջ ուղղված շարժում  և քաղաքական այլախոհության և այլասերության ժխտում: Պատմության կտրվածքները—ժամանակաշրջանները, ռեժիմները, կյանքերը, մարմինները—փոխակերպումը վերածում են անցման՝ քողարկելով  արմատական փոփոխության միտված  ազատության կիրարկումները:

Պետությունների վերածված այս երբեմնի մտա(դրությունների) վերանայումը պահանջում է պատմության (վեր)արտադրական գործընթացի (ապա)մոնտաժում: Ինչպիսի՞ ապագաներ կարող են ի հայտ գալ այս միայն մասամբ (վերա)նշանված—կտրված—պատկերաթելերի միահյուսումից, որ ժամանակն ու տարածությունը պահում են այլապեսի, այլ տեղի, դեռ չկայացածի երևան գալու կարողականությամբ: Հիշողության վերաստեղծումը՝ այն ամենի, ինչ ժամանակին կար կամ կարող էր լինել, հնարավորություն է տալիս կյանքը կյանք դարձնել (նորից)

Freedom (not) yet again

DECEMBER_15-17.2017 

OPENING ­­­­­­­­­­­­­­­_____DEC _15 _____ 18:00

      ՀԱՅART mashtots 7a  

                                     

Creative modalities of pasts seem like the holding still of a once moving image in the present: a production of history over the creation of life and landscape by cutting at the reel of experiential and experimental reality. While  pasts are discussed as monolithic bodies of time-space, they are composed of (re)writings and (re)significations that render the possibilities that once were into historical claims for the necessity of present op/repression. Rather than being occupied by these displacements, can the (re)living of past moments of transformation allow us to occupy possibility instead? Perhaps we can demand alternative rewritings, the making of life between and through these parallel (broken) time-spaces. How can these alternative makings of past experience open up alternative readings of other pasts or, perhaps more vital, alternative futures - the “flashes in a moment of danger” that are meant to be forgotten? As example, the Soviet 1920s, rendered empty of the potential that did not serve the history of  what “happened” can be rewritten vis-a-vis the  post-Soviet 1990s that - as in a parallel time-space - have also been historically left evacuated. What are these times of an unnecessary past - or, what can they be - these “flashes in a moment of danger”? Historical (re)production produces phallic time. What can historical creation open - an écriture féminine or a queering of pasts and presents toward other worldings?

The language of transition by/impasses the “open,” erasing moments in which imaginaries of freedom went beyond the “freedom” that was yet to be produced and sold. Transition has become a narrative that inscribes a normative language to space and time - forward movement and a denial of political deviance and perversion. Historical cuts - eras, regimes, lives, bodies - render transformation into transition, obfuscating practices of freedom toward radical change.

Rethinking these once states of mind made states requires dismantling the process of historical (re)production. "What futures can emerge through a weaving of these only-partially (re)signified image-threads - fissured - that hold time and space with potential for the (aesthetic) emergence of the otherwise, the other place, the not-yet?"   Recreating memory of what once was or what could have been emerges potential to make life life (again)