ԶԳՈՒՇԱՑԵՔ՝ ՄԱՐԴԻԿ ՍԱՀՄԱՆ ԵՆ ԱՆՑՆՈՒՄ / CAUTION: PEOPLE CROSSING BORDER

Ժամանակակից արվեստի 8-րդ միջազգային բիենալե
Գյումրի, Սեպտեմբեր 14-24
ՏԵ կոլեկտիվը ներկայացնում է՝

ԶԳՈՒՇԱՑԵՔ՝ ՄԱՐԴԻԿ ՍԱՀՄԱՆ ԵՆ ԱՆՑՆՈՒՄ

Միգրացիան մարդկանց շարժումն է աշխարհի մի վայրից մյուսը՝ հաճախ քաղաքական սահմանի վրայով, մշտական կամ կիսամշտական բնակություն հաստատելու նպատակով։—National Geographic Society, 2005

XIII. Բարեփոխել բնակարանային իրավունքները՝ ցանկացած քաղաքում սեփական սենյակ ունենալու իրավունք եւ մշտապես շարժվելու, տեղը փոխելու իրավունք (տարածական սահմանումից զերծ բնակարանի իրավունք)։ Թռչող մարդկությունը չի սահմանափակում իր սեփականության իրավունքները մասնավոր տեղով։—Վելիմիր Խլեբնիկով, «Առաջարկներ», Վզյալ, Դեկտեմբեր 1915

լուսինե թալալյանը, Արփի Ադամյանը եւ Շուշան Ավագյանը անդրադառնում են միգրացիայի հարցին, որպես ֆիզիկական, ինչպես նաեւ իմացական շարժում՝ ֆիքսված (հայտնի) իրականությունից դեպի փոփոխվող ընթացիկություն, հիմնված, արմատացած համայնքից դեպի երթուղային համայնք։ Արդյո՞ք սեփական անշարժ «տնից» մեկնումը ցնծալիորեն շփոթեցնող է կամ պայթյունապես օտարացնող այսօրվա հետ-անկախ Հայաստանում, ինչպես եղել է մեկ դար առաջ, գաղութային (Ռուսա)Հայաստանում, երբ այլախոհ կամ դիսիդենտ գործիչները տեղափոխվել են իրենց բնակարանի հատակագծից՝ համաշխարհային քարտեզ։ Ի՞նչ է լինում տանը թողած նյութական բեկորների հետ։ Հնարավո՞ր է, որ նախկինում տան հանդեպ նողկանք առաջացնող բաները կսահմանեն ապագայի տնաբաղձությունը։

* * *

QY collective presents at the 8th Gyumri International Biennial of Contemporary Art
September 14-24

CAUTION: PEOPLE CROSSING BORDER

(Human) migration is the movement of people from one place in the world to another for the purpose of taking up permanent or semipermanent residence, usually across a political boundary.—National Geographic Society, 2005

XIII. To reform housing rights; the right to own a room in any city and the right to constantly move, change location (the right to housing free from spatial determination). A flying mankind does not limit its ownership rights to a private place.—Velimir Khlebnikov, “Proposals,” Vzyal, December 1915

lusine talalyan, Arpi Adamyan, and Shushan Avagyan engage with the question of migration as a physical as well as cognitive movement from a fixed (known) reality to a changing actuality, from a grounded, rooted community to a routed one. Is leaving one’s own immovable “home” as joyfully confounding or explosively estranging in a post-independence Armenia today as it was a century ago, in colonial (Russian) Armenia, when agents of dissident ideologies moved from their apartment floor plan to the map of the world? What happens to the material debris abandoned at home? Could it be that the things that, in the past, made one sick of home will frame the homesickness of the future?