Correction: Feminist no.1!

We still didn't have any postings about Feminist!


"...The Women’s Resource Centre has initiated the publication of the first openly feminist magazine of modern Armenia, which will offer the opportunity to discuss and analyze the past, present and future of the feminist movement both in Armenia and in the world. Today there are many magazines that are “for” and “about women” that offer various remedies to become beautiful, charming, captivating, loved, successful, etc. The goal of Feminist is to pay particular attention to the woman, mostly to her psychological, social, economical and political issues, as well as to create a forum where women can express their desires, thoughts, and frustrations...

In solidarity,

Women’s Resource Centre”

In memoriam: S. Kurghinian

Proletarian poet Shushanik Kurghinian died eighty-one years ago yesterday.

She died quietly, in her apartment in Nor Malatia, in Yerevan. She was 51 years old and suffered from a bad heart that had been rapidly failing because of a rare case of exophthalmic goiter, a disease of the thyroid gland. She was in a lot of pain and was bedridden since 1925 when she broke her left leg. Here is a picture of her taken on June 4, 1926 in Moscow at the Botkin clinic where she was supposed to undergo an operation.

She looks youthful in the picture, sitting up on the narrow bed and—unlike herself—she is smiling at the camera. Kurghinian never smiled in photographs, maybe because she hated taking posed pictures. But this one isn’t a posed photograph. Perhaps the nurse had said something kind to her and the photographer was just taking a picture for a youth newsletter to demonstrate how the Soviet clinics were progressing in a new country even before its first pyatiletka, the Five Year Plan, was implemented. She believed in progress, in the new woman, and in socialism. The surgeon is German, she wrote in a letter to her daughter, Anush. He is a graduate from one of the best medical schools in Europe. Her tone is hopeful. She smiles. A few days later the German doctor will tell her that he cannot perform the operation due to her heart condition. She will return to her apartment in Nor Malatia and spend there her final days until her death on November 24, 1927.

> > >

Here is one of her anarchist poems, where she has abandoned the conventional quatrain structure. It's one of her best works—

Demon or Angel
by Shushanik Kurghinian

trans. S. Avagyan

Were I a tempest or a lightening bolt,
through the spaces of the infinite void,
under the pendulous hills of cloud
with thunderous flames ablaze I would roll,
mixing all creation in the galaxy, so that
He would tumble down from His sovereign throne,
so that the moon and stars would collapse in terror
from the plague of furies.
And the sky would weep, and so would
every idle spirit, the poison of anguish
would turn into bread, and the dream
of eternal life into excruciating labor.
And all creation into chaos, all into discord,
remain blurred in gloom and darkness:
an abyss of the deep and silent, the Inferno,
as it was in the past, immaterial and unfinished.

Having suckled all the liquids of heaven,
I would descend with invincible force,
holding that titanic captive under my heel,
hurling everything—winter and spring,
bird, animal, water, fire, mountain and stone,
maggot, worm, human, coiling serpent,
tree, flower and plant, seedling and blossom—
all crushed to the ground, I would pass
through His creation disguised as death,
everything to perish, all His work destroyed,
nothing remaining above or below. And I,
independent, autonomous, belonging to none,
would roam freely inside the unknown
so that no one could taste or see
my life, my face, my palpitating chest,
free and alone—demon or angel.

(20 May, 1907)

We did it and the media was there this time!

This is the first article about the march today, you can check the site for the photos.


ՀԻՇԵՑՐԵՑԻՆ, ՈՐ ՚ԻՍԿԱԿԱՆ ՏՂԱՄԱՐԴԸ ԿԻՆ ՉԻ ԾԵԾՈՒՄՙ
[19:28] 25 Նոյեմբերի, 2008

http://www.a1plus.am/am/?page=issue&iid=66636


՚Վերջ կանանց բռնությանըՙ, ՚Լռությունը պատիվ չի բերումՙ, ՚Սեռական բռնությունը հանցանք էՙ, ՚ Իսկական տղամարդը կին չի ծեծումՙ եւ այլ գրությամբ պաստառներով այսօր՝ կանանց նկատմամբ բռնության դեմ պայքարի միջազգային օրը, երթի էին դուրս եկել ՚Կանանց ռեսուրսային կենտրոնՙ Հ/Կ եւ այլ կազմակերպությունների անդամներ:

՚Կանանց նկատմամբ սեռական բռնությունը շարունակվում է միայն այն պատճառով, որ նրանք լռում են, հենց այդ լռությունը խախտելու համար էլ կազմակերպել ենք այս երթը:ՙ,- ՚Ա1+ՙ-ի հետ զրույցում նշեց, ՚Կանանց ռեսուրսային կենտրոնՙ Հ/Կ ծրագրի պատասխանատու Տաթեւիկ Աղաբեկյանը:

Ըստ նրա, միջոցառման մասին թեեւ ծանուցվել էր մի քանի օր առաջ, սակայն երթին բռնության ենթարկված կանայք չէին եկել:

Հիմնական խոչընդոտը նա համարեց կանանց նկատմամբ բռնության թեմայի քիչ լուսաբանումը եւ սեռական բռնության ենթարկված կանանց համար հաստատությունների բացակայությունը:

Անցնելով Բաղրամյան պողոտա- Կասկադի համալիր- Մաշտոցի պողոտա- Թումանյան փողոց- Աբովյան փողոց- Հանրապետության հրապարակ երթուղով` երթի մասնակիցները բաժանում էին թռուցիկներ, պատերին ամրացնում թերթիկներ:

Վերջին կանգառը կառավարության շենքի մոտ էր, որտեղ միջոցառման մասնակիցները նամակ հանձնեցին երկրի վարչապետին: Դրանում կոչ է արվում աջակցել կանանց նկատմամբ բռնության դեմ պայքարող կազմակեևրպություններին, մշակել բռնության կանխարգելման ուղղված պետական ծրագիր, մարզերում ստեղծել ռեսուրսային կենտրոններ եւ ապաստարաններ ու այս նպատակով գումար հատկացնել պետական բյուջեից:

Երթին մասնակցում էին նաեւ արտասահմանցի կամավորներ: Լիբանանահայ Նառա Ահարոնյանը եկել էր 6-ամյա դստեր հետ:

՚Ամեն տեղ կա այդ բռնությունը: Երկրներ կան, որ ունեն ռեսուսներ եւ օգնում են կանանց այդ իրավիճակում: Հայ կանայք ցանկանում են խոսել, սակայն կան շատ խոչընդոտներ՝ վախը, ամոթըՙ, -՚Ա1+ՙ-ի հետ զրույցում ասաց նա: Իսկ հոլանդացի Օլիվեր Վան Լիսհաութը ասաց. ՚Սա համարում եմ վատ երեւույթ: Ունեմ երեք քույր եւ երեք դուստր: Մարդկության 50 տոկոսը կանայք են եւ նրանց պետք է վերաբերել հավասարապեսՙ: Ի դեպ, երթի մի մասնակից ողջ ընթացում դեմքը ծածկել էր սեւ վզկապով եւ միայն թմբկահարում էր: Մեր հետաքրքրությանը ի պատասխան` նա ներկայացավ որպես Ծոմակ եւ ասաց, որ այս ձեւով ցանկանում է ասել, քանի որ երթը ընթանում է հանգիստ եւ լուռ, ապա իր փոխարեն խոսում են թմբուկները:

Երթի ընթացքում ՚Ա1+ՙ-ը հարցումներ իրականացրեց երեւանցիների շրջանում: Հարցված տղամարդկանց մեծ մասի կարծիքով` մեր երկրում կանանց նկատմամբ բռնության դրսեւորումներ գրեթե չկան:

՚Կինն ու տղամարդը իրենք պետք է պայքարեն ընտանեկան պրոբլեմների հետ: Իսկ դրանք բարձրաձայնելը համարում եմ սխալ, քանի որ դա նեղ անձնական է: Կինը ամոթով չպետք է թողնի իր ամուսնուն , այլ պահի նրա պատիվը ՙ,-ասաց կոնսերվատորիայի հինգերորդ կուրսի ուսանող Գեւորգ Էլբակյանը: Մինչդեռ հարցված աղջիկներն ու կանայք օրինակ բերելով իրենց շրջապատից՝ լավագույն ելքը համարեցին ամուսնալուծությունը:

Երթի շրջանակում բաժանվում էին նաեւ հայ կանանց անուններով գրություններ, եւ կազմակերպիչների խոսքով, դրանք այն կանանց անուններն են ովքեր Հայաստանի համար մեծ ներդրում են ունեցել, սակայն այսօր մոռացության են մատնվել: Ըստ կազմակերպիչների` մոռացված կանայք են, օրինակ` Զաբել Եսայանը, Մարիամ Խատիսյանը, Սաթենիկ Օհանջանյանը, եւ այլք:


REAL MEN DON’T BEAT WOMEN
[08:03 pm] 25 November, 2008

http://www.a1plus.am/en/?page=issue&iid=66643


“End to women’s violence”, “Silence is dishonorable”, “Sexual abuse is a crime”, “A real man doesn’t beat women”-these were just some of the posters held by members of the “Women’s Resource Center” NGO and other organizations as they organized a march on International Women's Violence Day.

“Sexual abuse against women is still active today because women are silent and the purpose of this march is to break the silence,” told “A1” correspondent of the “Women’s Resource Center” NGO Tatevik Aghabekyan.

According to her, although there was a notice for the march a couple of days ago, there was not much turnout.

Aghabekyan believes that the main impediment is not shedding enough light on violence against women and the lack of organizations fighting for sexually abused women.

The women were passing out flyers and putting them up on the walls during the marches in Yerevan. The last stop was near the Government building where participants handed a letter to the Armenian Premier. In the letter, the women call on the Premier to help the organizations fighting against violence against women, draft a state program aimed at preventing abuse, create resource centers in the Marzes and concede money from the state budget.

Foreign volunteers were also participating in the march. Lebanese-Armenian Nara Aharonyan was there with her 6 year-old daughter.

“There is violence everywhere. There are countries that have resources and help women in these situations. Armenian women want to speak out, but they are afraid and ashamed,” told “A1+” Nara Aharonyan. Dutch Oliver Van Lishaut said: “This is bad. I have three sisters and three daughters. Fifty-percent of mankind are women and they must be treated equally.”

During the march, “A1+” conducted some surveys among residents of Yerevan. According to a majority of Armenian men, there are not many cases of violence against women in Armenia.

“Men and women must solve family problems together. I don’t think it is right to raise the issues because they are strictly personal. The wife should not make her husband feel ashamed,” said fifth-year student of the Conservatory Gevorg Elbakyan.

The girls and women surveyed said that they consider divorce as the best option.

During the march, women were passing out papers with the names of women who have made contributions in Armenia, but have been forgotten. Among these women are Zabel Yesayan, Mariam Khatisyan, Satenik Ohanjanyan and others.

For more, watch video on youtube:

http://www.youtube.com/watch?v=nU49xKGJtRo&eurl=http://a1plus.am/en/?page=issue&iid=66643

Today, walking to stop violence...

The Women’s Resource Center of Yerevan is launching a series of events of activism to stop violence against women in Armenia and around the world.
Violence directed at women in Armenia is a serious problem according to a recent survey. The study revealed that a minimum of 1 in 3 Armenian women are subject to domestic violence and 20% of them suffer frequent and heavy violence. Moreover 60% of all interviewees agreed that “domestic violence is a wide-spread problem in Armenia”.
The consequences of domestic violence are severe and include detriment to physical and mental health. As well, domestic abuse poses a threat to children and erodes the children’s safe environment where the harassment of their mothers often occurs in full view.

Armenia has very limited resources for women living in violence. Also, the lack of domestic laws to protect women contributes to widespread silence on the issue.

The Women’s Resource Center demands that:
• The Armenian authorities should publicly support Armenian NGOs work at combating violence against women.
• The authorities of Armenia should address and prevent domestic and sexual violence.
• The authorities of Armenia should set up nationwide network of crisis centers and shelters offering advice and protection for women escaping violence.

On November 25, 2008, the International day to stop violence against women, the Collective of the Women’s Resource Center with other NGOs and human rights activists will march from Zarubyan 34 towards the Republic Square to voice their concerns and inform the population on the issue.
Activists and concerned people living outside of Armenia can join our action by holding a vigil in front of Armenian embassies abroad, on the same day.
A round-table discussion on ‘the reality of sexual violence in Armenia’ will take place on November 27 at 6pm, Writer’s Union building.

Women in the world and women in Armenia need our action and need laws! It is time to protect women’s physical, emotional and mental rights.


In solidarity with your mothers, sisters, wives, friends…..

Join us!
Peaceful March
WHEN: November 25, 2008 at 3 pm
WHERE: Meet at the Women’s center on Zarubyan 34 & Republic Square
Round-table
WHEN: November 27, 2008 at 6 pm
WHERE: Writer’s Union

preparing for the march against violence

...lsi xi eir hertapahin harcnum kotem vortex en caxum ba vor imana  hay enq))

... es dzez mi qani harc unem talu

... ha

...gitem vor aystex miaserakaneri hamar klub ka

... hym u vortex e

... es henc da dzeznic em uzum imanam

... ccccccccccchhhhhhhhhhhggggggggiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiittttttttttttemm

... internetun nael em haschen chem gtel

... hanec tuxty u sksec grel

... es um hamar es grum

... im hishoxutyan 

... barcraca hetevic

... olalaaaaaaaaaaaaa

...ay arp  karoxa giter iran es kpcnum

irakanum menq ayntexic einq galis

u kotemy arden kerel ein))))

November 25 - March to Stop Violence Against Women in Armenia and Around the World.

.


Join us!
Miatseq mez!

Departure @ 3pm from the Women's Resource Center

transgenders in Armenia

I think it is very courageous, check the link :

http://www.trans-armenia.blogspot.com

This is one of the stories written by the person in charge of the website:

Դեպք առաջին` տատիկ համար 1.
Ձմեռ էր, դուրս էի եկել պարզապես քայլելու, քանի որ չգիտեի թե ինչ անեի, ոտքով իջնում էի կասկադով ու քանի որ բավականին ցուրտ էր, իսկ ես տնից դուրս գալուց առաջ չափազանցրել էի սուրճի իմ բաժինը հասկանալի է, թե ինչի կարիք ունեի: Գնացի դեպի կասկադի զուգարանները, որպես կանոն խուսաբում եմ հասարակական զուգարաններից, բայց այս անգամ տարբերակ չկար: Եթե ինչ-որ մեկը այնտեղ եղել է, տեսել է, որ 3 տիպի զուգարան կա` կանանց, տղամարդկանց և հաշմանդամների: Որպես կանոն բոլոր մարդիկ նայում գտնում են, այն ցուցանակը, որ պետք է ու մտնում: Ես երկար կանգնեցի դրանց մոտ: Միանգամից բացառեցի հաշմանդամների զուգարանը, քանի որ դա շատ տգեղ կլիներ կարծում եմ նրանց նկատմամբ բարոյականության տեսանկյունից: Տղամարդկանց, խնդիր չեր լինի, եթե պատահաբար ԾԱՆՈԹ մարդ չհայտնվեր: Կանանց, մի գուցե աղմուկ լինի, նայեցի շուրջս հիմնականում կասկադում տղամարդիկ էին, մտածեցի, որ ամենաապահովը կանանցն է, ամենայն հավանականությամբ մարդ չի լինի, հետո էլ ծայրահեղ դեպքում "ապացույցներ" ունեմ, թե ինչու հենց այնտեղ ;)))
Արդեն դուրս էի գալիս այնտեղից մեկ էլ ՀՈՊ ու տատիկ հավաքարարը հայտնվեց, ոտքից գլուխ չափեց ոււււււււււ վայ մամա ջան "քեզ ով ա թողել ստեղ .... պիիիի ... հն??", փորձեցի հանգստությունս պահպանել ու հանգիստ պատասխանեցի "բա ուր գնայի?" տատիկին թվաց ես իրան ձեռ եմ առնում))))) ես զգացի, որ հեսա լավ չի լինի ու որոշեցի առանց բացատրությունների դուրս փախնել, մեկ էլ տատիկի մոտ ինչ ոչ կոնտակտներ իրար կպան հետևիցս ասեց. "խի աղջիկ ես?", առանց կանգնելու գլխով արեցի ու դուրս թռա... բայց տատիկը հլը չեր հանգստանում, երևի ուզում էր հաստատ պարզեր, կամ չեր հավատում կամ մանթո էր չեմ կարա ասեմ, բայց ինքն էլ հետևիցս վազեց դուրս ու արդեն էտ ներսի մասում լիքը մարդ, հետևիցս գոռաց. "գոնե ջուրը քաշել ես????")))))

inqnadimankar

The First Queer President

Toni Morrisson once proclaimed Bill Clinton the First Black President.
I'm no Morrisson, but doesn't it make sense that Obama, then, would actually be the First Queer President?
Hear me out: he has had to search himself, as a biracial man, much the way many queer people do. He had to straddle two worlds, accused of being not black enough for the Blacks, and not considered white by anyone who looked at him, but in reality the people who raised him, who most loved and cared for him, were Caucasian. He had to ask himself who he was, and over time, and much thought, and prayer, and soul searching, figured out a way to be himself and yet also bring people together.
This dynamic of facilitating people's view of you is something queers are used to. They have to come out to their families and help them along towards acceptance. They are sometimes out and proud in one area of their life, among their true friends, but not in another, for fear of putting someone off on the job or at church. This kind of management of self and constant negotiation of expressing one's true core: Obama and the queers have this in common.
So just imagine that, imagine in the future the first truly Queer President (and not just a symbolic one), at a time when the Mormons poured their money to overturn Gay Marriage in California, rendering less rights for queer married couples once more. You know, Rodney King and the L.A. Riots occurred under Clinton's administration.
So maybe it's time we all imagine the First Queer President. When I had this thought, I couldn't even do it -- the concept was so foreign and strange to me, as it must have been for all those people who marched in Alabama in the early 60s. But MLK had a dream.
His partner will be the First Gentleman, who will work to fight AIDS worldwide. Their children will be sent to the Washington DC public schools, following in Amy Carter's footsteps. The First Queer President will be a feminist; half his cabinet will be female, so will his VP, and he will support Roe v Wade, which will cause someone to call him the First Woman President. That is, if she hasn't already existed.

օբամա!!!

ՕoooooԲբբբբբԱաաաաաաաաաաաաաաաաաՄմմմմԱաաաաաաաաաաաաաա!!!

Not that I am a Writer or Keep Diaries...

I am sitting in the non-space of the Istanbul airport- glamorous, anonymous and alienating, with its boutiques, packaged and shiny oriental "Old Bazar", the green lounge, duty free shops. It is nothing like "reality" out there, on the street, with its contradictions, failures, disappointments but also fulfillments. Since I resisted the temptation of crashing in the airport hotel for 5 hours before my flight to Ljubljana in the face of terrible exhaustion, I decided to treat myself with a coffee and a 10 euro Caesar Salad in the fancy green lounge. Amongst spicy chicken, lettuce and cheese, there is a corpse of a fruit-fly in my salad, I guess prominently playing the role of the Caesar. I am writing this at the very moment of contemplating over the fruit fly in my salad (at least it comes with wifi).

People are passing by, as if they were never here - anonymously, indifferently, transiently (do these words exist in English?). There are bodily smells and then sterilization of smells, smells, sterilization of smells...smells....again...

The phantasmagorical spectacle of the airport which nevertheless refuses to become a flaneur, is the diametrical opposite of the film I have been watching during the long hours of waiting. It is called "Half Moon" by Kurdish Iranian director Bahman Ghodabi, a part of Aras' collection of movies given to me to help to kill time. I expect to actively participate in and personally execute the assassination of time while in Ljubljana and/or between Ljubljana, Istanbul and Cairo. This is a preventive killing to avoid past experiences of depression and disappointment in this sleepy and repressed city of desires (It will also prevent my friend Tevz to attribute my depression to the disposition of stars in the sky. Last time he claimed that the most depressing Monday in my life was already being declared as the most depressing day of the year by scientists and astrologists alike, even before it started for me...give me a break...)

But I want to tell you more about the Kurdish film... While watching it, I had two terrifying realizations: 1. the sublime lies not within the horrifying power of the beauty but within simplicity. 2. I have to make a scandalous announcement: I am BIOLOGICALLY over-identifying myself with the Kurds. I had briefly experienced this feeling while traveling in Eastern Anatolia. There, for the first time I saw women and men with similar facial features and greenish/yellowish/grayish eyes I inherited from my grandfather's side and that I share with him, his mother and my father. But this feeling has been forgotten, only to strike back now more powerfully than ever. The scandal in this confession for me is not my cultural self-identification with the Kurdish people but the very biological one... I never sought to find out my blood origins or family roots because I have always felt (up)rooted in a cultural and historical community and because I don't believe in the primordial identification with blood...that's is why this internal biological identification with the kurds it so upsetting for me...I feel strange to myself...I feel queer.... (not that I necessarily have to use this word to justify posting this message on a queer blog).
Sorry for talking too much...it is because of the sleepless night and my confused brain.
Angela