II, V - Ադրիեն Րիչ

 

II

 

Արթնանում եմ քո անկողնում։ Գիտեմ՝ երազ էի տեսնում։ 

Ավելի վաղ զարթուցիչի ձայնը մեզ իրարից բաժանեց,

դու արդեն ժամերով նստած ես քո գրասեղանի մոտ։ Գիտեմ ինչ էի երազում․

մեր բանաստեղծ ընկերը գալիս է իմ սենյակ,

որտեղ ես օրերով գրում եմ.

ամենուր թափթփված են սևագրեր, պատճեններ, բանաստեղծություններ,

և ես ուզում եմ նրան ցույց տալ մի բանաստեղծություն,

որն իմ կյանքի բանաստեղծությունն է։ Բայց վարանում եմ

և արթնանում։ Մազերս համբուրեցիր, որ արթնանամ։ 

Երազումս բանաստեղծություն էիր,

ասում եմ բանաստեղծություն, որն ուզում էի ցույց տալ ինչ-որ մեկին․․․

ու ծիծաղում եմ ու կրկին ընկնում երազի մեջ,

որտեղ ուզում եմ քեզ ցույց տալ բոլորին, ում սիրում եմ,

որտեղ ուզում եմ ազատորեն շարժվել քեզ հետ միասին

ձգողականության ուժի ներքո, որն այնքան էլ հեշտ չէ,

որը փետրավոր խոտը դանդաղորեն քաշում է ցած

դեպի վերաշնչող օդը։

V

Այս գրքերով լի բնակարանը կարող էր ճաք տալով բացվել 

հրեշների հաստ ծնոտների, դուրս պրծած աչքերի դիմաց 

հեշտորեն: Երբ գրքերը բացես, պետք է առերեսվես 

քեզ համար սիրելի բոլոր իրերի ստորին կողմերի հետ - 

գելարանն ու ակցանները պատրաստ բռնած, բերանակապը, 

որի արանքից նույնիսկ լավագույն ձայները ստիպված էին մրթմրթալ,

լռությունը, որ թաղում է անցանկալի երեխաներին -

կանանց, շեղվածներին, ականատեսներին - անապատի ավազների մեջ։

Քեննեթը ասում է, որ դասավորում է իր գրքերը,

որպեսզի կարողանա նայել Բլեյքին ու Կաֆկային, երբ տպում է;

այո; և մենք դեռ պետք է հաշվի նստենք Սվիֆտի՝ կնոջ մարմնի հանդեպ 

ատելության հետ, մինչդեռ նա գովաբանում էր կնոջ մտքի կարողությունը, 

Գյոթեի սարսափի հետ՝ Մայրերի նկատմամբ, Կլոդելի հետ, ով զրպարտում է Ժիդին, 

և ծննդաբերության ժամանակ մահացող արվեստագետների, 

խարույկների վրա այրվող իմաստուն կանանց, 

դարակների հետևում դարերով կուտակվող չգրված գրքերի 

ուրվականների հետ - նրանց ձեռքերն ի մի բերած - 

և մենք դեռ պետք է նայենք բացակայությանը 

տղամարդկանց, ովքեր չէին ուզում, և կանանց, ովքեր չէին կարող խոսել 

մեր կյանքից - այս դեռևս չպեղված անդունդը, 

որ անվանում են քաղաքակրթություն,

այս թարգմանության արարքը, այս կիսաշխարհը։