>>>
CHILD SEXUAL ABUSE: ASSESSING THE SITUATION IN ARMENIA
Tert
Sept 23 2009
Yerevan, Armenia
The Women's Resource Center (WRC) invites all interested parties to a round-table discussion called "Child Sexual Abuse: Assessing the Situation in Armenia" on September 25, 2009, at 5 pm.
Due to recent scandals in special schools where a group of volunteers raised the issue of the urgency of addressing child abuse and neglect in these closed institutions, the WRC invites all interested citizens and NGOs to participate in a round-table discussion and voice their concerns on the issue. Representatives from different ministries and NGOs are invited to take part in the discussion.
This event will help assess the situation in Armenia regarding the issue of child abuse in special schools, inform participants about available resources in the country, and find means of cooperation between NGOs and government bodies for better solutions and preventive methods. You can register by calling the WRC at 010-51-91-68.
>>>
September 25, 2009
կատիի նամակը
katin vraci arvestaget e bayc voch miaserakan u shat e uzum masnakcel mer texi unenaliqin ira gorcy blogum tesel em shat lavn e: http://www.musegi.com/
privet lusi
ya ochen rada vashemu sobityi i s udovolstviem primu v nem uchastie. napishi kogda budet izvestni konkretnie dati provedeniya i esli ot menya trebuetsa shto-nibud' osobennoe (naprimer gruzinskoe vino).
kati
targmanem ruseren chimacoxneri hamar hahahaaaaaaaaa hima el es ktargmanem:
es shat urax em dzer texi unenaliqi hamar asa gone texi kunena? bayc amen depqum chei asi te hachuyqov kmasnakcei bayc mi qich vor vracakan gini hets berem havesov kmasnakcem dzer het dzer texi u antexi unenaliqin :) u ete inch vor ban kcankanaiq baci vracakan ginuc aseq hets kberem (xachapuri, parajanovi kolazhneric, garejur, jur ev ayln ...) pach
katerina
privet lusi
ya ochen rada vashemu sobityi i s udovolstviem primu v nem uchastie. napishi kogda budet izvestni konkretnie dati provedeniya i esli ot menya trebuetsa shto-nibud' osobennoe (naprimer gruzinskoe vino).
kati
targmanem ruseren chimacoxneri hamar hahahaaaaaaaaa hima el es ktargmanem:
es shat urax em dzer texi unenaliqi hamar asa gone texi kunena? bayc amen depqum chei asi te hachuyqov kmasnakcei bayc mi qich vor vracakan gini hets berem havesov kmasnakcem dzer het dzer texi u antexi unenaliqin :) u ete inch vor ban kcankanaiq baci vracakan ginuc aseq hets kberem (xachapuri, parajanovi kolazhneric, garejur, jur ev ayln ...) pach
katerina
September 23, 2009
September 17, 2009
ի պատասխան անձնագրային տվյալների, ինքնության, ու անվան հարցին
. . .
sireliner --
nkatetsi angelai blogum nerkayatsvats anvan popoxutyune -- i hayt e galis vorpes angela harutyunyan --
hetakrkir e vor nuyn ughutyamb ei sksel verjers mtatsel` ardyok karevor e vor mer lriv anunnere dnenk, u ardyok karogh enk da mez tuyl tal hima, mer gortsuneutyan 2rd tarva entatskum (te 3rdi mej enk? arden chem hishum . .)?
indz tvum e vor shat karevor kayl e u hetevelov angelai orinakin, yes el em գրում իմ ամբողջական անունը, դրանով բացահայտելով իմ ով լինելը (ըստ անձնագրի): իհարկե դա անում եմ հայերենով, որովհետև հիմա, այս պահին, փորձում եմ ինքնաքարտեզագրվել այդ լեզվի սահմաններում, որովհետև նախքան այս պահը -- այն ինձ համար անսահմանելի էր (indefinable): իհարկե փորձն ու փորձելը ըստ էության ընդունում են սխալի (փորձանքի) հնարավորություններն առանց ընկրկելու ոչ վերջնական կիսասահմանումներից . .
սիրով,
շ
sireliner --
nkatetsi angelai blogum nerkayatsvats anvan popoxutyune -- i hayt e galis vorpes angela harutyunyan --
hetakrkir e vor nuyn ughutyamb ei sksel verjers mtatsel` ardyok karevor e vor mer lriv anunnere dnenk, u ardyok karogh enk da mez tuyl tal hima, mer gortsuneutyan 2rd tarva entatskum (te 3rdi mej enk? arden chem hishum . .)?
indz tvum e vor shat karevor kayl e u hetevelov angelai orinakin, yes el em գրում իմ ամբողջական անունը, դրանով բացահայտելով իմ ով լինելը (ըստ անձնագրի): իհարկե դա անում եմ հայերենով, որովհետև հիմա, այս պահին, փորձում եմ ինքնաքարտեզագրվել այդ լեզվի սահմաններում, որովհետև նախքան այս պահը -- այն ինձ համար անսահմանելի էր (indefinable): իհարկե փորձն ու փորձելը ըստ էության ընդունում են սխալի (փորձանքի) հնարավորություններն առանց ընկրկելու ոչ վերջնական կիսասահմանումներից . .
սիրով,
շ
September 12, 2009
Էլեկտրոնային նամակ #144
. . .
աա, լավ ես ասում, գագոն սեղանի վրա կանգնած, գծավոր փողկապով ու սև շալվարով, հրաշալի ա! բայց դե տես կարող ա չուզենա կամ էլ կարող ա սեղանը չդիմանա . . չգիտեմ . . դուք փաստորեն պերֆորմանս եք անում, թե? էդ սեղանի շուրջ նստելն ու խոսելը չես կարծում որ պերֆորմանսի բնույթ ա ստանում? գեղարվեստի, գրականության ու թատրոնի շփումները, հարաբերությունները, զրույցը . . ու հենց դա էլ հոկտեմբերին "տեղի ունենալիքն" ա (գիտես սա լիստին էր պետք գրել . .) ձերը փաստորեն իմպրովիզացիա ա լինելու, իմս էդքան էլ չէ: ու շատ էլ լավ կլինի որ ասենք տենց երկխոսության նման գնա. հա օրինակ դուք խոսում եք, հետո գագոն առանց նախազգուշացման, երբ որ ինքն ա ուզում (երբ որ զգում ա որ էդ պահն ա) -- մեջ ա մտնում (անտակտ ձևով) ու դուք ասենք կանգ եք առնում էդ պահերին հետո ինքը մի քանի տող կարդում ա ու լռում. դուք շարունակում եք . .
էս հատվածը ոնց ա?
"Նկատի ունենալով, որ նրանք կարող էին հետաքրքրված լինել ու ճիշտ այնպես ինչպես որ կային: Հետադարձին մրսելով ու Երևան դարձի ճանապարհին, զգալիորեն հայտնվելով ուղևորի դերում ու մրսած մարմինը հանձնելով ու հանձնվեց նրան . ." և այլն . .
կամ կարաս էդ 5-էջանոց հատվածը տաս գագոյին ու թող ինքը ընտրի թե ինչ ա ուզում կարդա: էդպես երևի ավելի լավ կլինի չէ?
կամ էլ հակառակը. գագոն սկսում ա կարդալ տեքստը ու դուք մի քանի վայրկյանից իրան կտրում եք, միջամտում ու սկսում խոսալ ձեր ընթացքից -- ոնց որ իրականությունը, իրական մարդիկ շարունակում են գործել, անել, ապրել իրանց կյանքով, հերքելով տեքստը որ փորձում ա նկարագրել իրանց փորձը, իրանց գործի ընթացքը, հա? մի տեքստ որ փորձում ա իրանց այսպես ասած արձանացնել, որ հանդգնում ա, երևակայում ա որ իրանց կարող ա ներկայացնել բառերի ու սիմվոլների միջոցով: հետո ասենք գագոն էլի մեջ ա ընկնում ու շարունակում կարդալ ու տենց տարօրինակ մի խոսակցություն` իրականի ու վեպի հանդիպումը . . չգիտեմ ինչ ես մտածում?
. . .
աա, լավ ես ասում, գագոն սեղանի վրա կանգնած, գծավոր փողկապով ու սև շալվարով, հրաշալի ա! բայց դե տես կարող ա չուզենա կամ էլ կարող ա սեղանը չդիմանա . . չգիտեմ . . դուք փաստորեն պերֆորմանս եք անում, թե? էդ սեղանի շուրջ նստելն ու խոսելը չես կարծում որ պերֆորմանսի բնույթ ա ստանում? գեղարվեստի, գրականության ու թատրոնի շփումները, հարաբերությունները, զրույցը . . ու հենց դա էլ հոկտեմբերին "տեղի ունենալիքն" ա (գիտես սա լիստին էր պետք գրել . .) ձերը փաստորեն իմպրովիզացիա ա լինելու, իմս էդքան էլ չէ: ու շատ էլ լավ կլինի որ ասենք տենց երկխոսության նման գնա. հա օրինակ դուք խոսում եք, հետո գագոն առանց նախազգուշացման, երբ որ ինքն ա ուզում (երբ որ զգում ա որ էդ պահն ա) -- մեջ ա մտնում (անտակտ ձևով) ու դուք ասենք կանգ եք առնում էդ պահերին հետո ինքը մի քանի տող կարդում ա ու լռում. դուք շարունակում եք . .
էս հատվածը ոնց ա?
"Նկատի ունենալով, որ նրանք կարող էին հետաքրքրված լինել ու ճիշտ այնպես ինչպես որ կային: Հետադարձին մրսելով ու Երևան դարձի ճանապարհին, զգալիորեն հայտնվելով ուղևորի դերում ու մրսած մարմինը հանձնելով ու հանձնվեց նրան . ." և այլն . .
կամ կարաս էդ 5-էջանոց հատվածը տաս գագոյին ու թող ինքը ընտրի թե ինչ ա ուզում կարդա: էդպես երևի ավելի լավ կլինի չէ?
կամ էլ հակառակը. գագոն սկսում ա կարդալ տեքստը ու դուք մի քանի վայրկյանից իրան կտրում եք, միջամտում ու սկսում խոսալ ձեր ընթացքից -- ոնց որ իրականությունը, իրական մարդիկ շարունակում են գործել, անել, ապրել իրանց կյանքով, հերքելով տեքստը որ փորձում ա նկարագրել իրանց փորձը, իրանց գործի ընթացքը, հա? մի տեքստ որ փորձում ա իրանց այսպես ասած արձանացնել, որ հանդգնում ա, երևակայում ա որ իրանց կարող ա ներկայացնել բառերի ու սիմվոլների միջոցով: հետո ասենք գագոն էլի մեջ ա ընկնում ու շարունակում կարդալ ու տենց տարօրինակ մի խոսակցություն` իրականի ու վեպի հանդիպումը . . չգիտեմ ինչ ես մտածում?
. . .
September 8, 2009
փոխհագվել (փոխհագություն)
---
փոխհագվել կամ փոխհագություն (drag) --- նշանակում է կոստյումավորվել, հանդերձավորվել այլ (հակառակ կամ ուրիշ) սեռի համապատասխան; հաճախ կարծրատիպային ու չափազանցված մի ներկայացում (drag show), որի ընթացքում բեմականացվում ու խաղարկվում է ուրիշի սեռային պատկանելությունը
փոխարքա (drag king) --- հիմնականում իգական սեռի ներկայացուցիչ, ով հագնվում/կոստյումավորվում է որպես արական սեռի ներկայացուցիչ
փոխթագուհի (drag queen) --- հիմնականում արական սեռի ներկայացուցիչ, ով հագնվում/կոստյումավորվում է որպես իգական սեռի ներկայացուցիչ
Հառլեմ ռենեսանսի հայտնի բլյուզի երգիչ ու փոխարքա Գլադիս Բենթլին (1907-1960)
փոխհագվել կամ փոխհագություն (drag) --- նշանակում է կոստյումավորվել, հանդերձավորվել այլ (հակառակ կամ ուրիշ) սեռի համապատասխան; հաճախ կարծրատիպային ու չափազանցված մի ներկայացում (drag show), որի ընթացքում բեմականացվում ու խաղարկվում է ուրիշի սեռային պատկանելությունը
փոխարքա (drag king) --- հիմնականում իգական սեռի ներկայացուցիչ, ով հագնվում/կոստյումավորվում է որպես արական սեռի ներկայացուցիչ
փոխթագուհի (drag queen) --- հիմնականում արական սեռի ներկայացուցիչ, ով հագնվում/կոստյումավորվում է որպես իգական սեռի ներկայացուցիչ
Հառլեմ ռենեսանսի հայտնի բլյուզի երգիչ ու փոխարքա Գլադիս Բենթլին (1907-1960)
September 7, 2009
September 6, 2009
September 4, 2009
September 3, 2009
September 1, 2009
a review of THE MIRROR IN THE WELL
[Micheline Aharonian Marcom. The Mirror in the Well. Dalkey Archive, 2008. 137 pp.]
Many critics acquainted with Marcom’s work have dismissed her fiction as being impossibly convoluted, repetitious, or confusing, that her characters misrepresent or exaggerate, and many disagree with me as I insist that Marcom is one of the most compelling contemporary authors writing in English and that her prose is radically innovative, acutely artistic, and intensely humane. Ultimately, all of her work is an inquiry into love, its edges and limits, which obtains a new palpability and a new level of understanding in the sheer beauty and quiet poignancy of her prose.
Marcom’s fourth novel, a small book originally titled “The Edge of Love,” referring to a Clarice Lispector story called “That’s Where I’m Going,” and published as The Mirror in the Well, is an exquisite and at the same time terrifying account of an episode in the life of a woman who realizes that she is trapped in the painfully quotidian traffic of urban life and its culture. This unnamed modern, American, middle-class woman—“the girl,” who in a sense is an “everywoman,” and who appears to be, at the same time, as Marcom characterized her in a recent interview (see Context 22), an amalgam of feminine archetypes from the old stories of love—Helen of Troy, Scheherazade, Isolde, among others, awakens from a prescribed, comatose life to the realization that she is not fully alive, that she has not fully lived. In her search for a sensation of life, she plunges into the depths of herself, crossing and transgressing the borders of the permissible, the codes and values that are tolerated by society, partaking of what Anne Carson called “eros, the bittersweet,” a description which Carson, in turn, borrowed from Sappho: “Eros once again limb-loosener whirls me / sweetbitter, impossible to fight off, creature stealing up.” Her melancholy lover—the dark-eyed foreigner, who carves and shapes wood—journeys with her into the underworld of desire, where “the girl” must discover in her solitude shame, bitterness, the pleasure of, and the nostalgia for, wholeness. She is at once the goddess-mother and the monster-child, a source that can castrate or give life. Indeed, no other book has inquired into female sexuality and desire with such force and honesty, so curiously and physically looked into the sexual act from a woman’s perspective and the female sex itself. As Marcom noted in her interview, “I suppose in a society where female sexuality is feared and repressed and shamed: where the cunt itself is shameful and to be hidden, cleaned up, covered, then to put the naked form of a woman at center with her point of view, her sex, and pleasure as the point of inquiry, well, then, yes that could be radical, it could offend, it might be considered ugly, immodest, in bad taste and immoral, and of course it is the most natural thing on earth.”
Marcom’s language is not censored, but neither is it embellished—it simply describes the desperate drive that pulls and pushes at “the girl” who has come back from the dead; the world of television, habitual affairs, meaningless material possessions, and the bitter convenience of marriage. Everything in The Mirror is distilled into one thing—the phrase and its uncapturability, which is also the very moment of orgasm. The words never pretend to replace the experience itself, they only try fragmentarily, fleetingly to capture the moment, yet fail; then they are arranged anew, in a different construction, only to leave the reader with a sensation of an eternal continuity, our relentless desire to dismantle the boundary between language and sensation, and the realization that human experience will always remain in the interstices of linguistic codes.
Many critics acquainted with Marcom’s work have dismissed her fiction as being impossibly convoluted, repetitious, or confusing, that her characters misrepresent or exaggerate, and many disagree with me as I insist that Marcom is one of the most compelling contemporary authors writing in English and that her prose is radically innovative, acutely artistic, and intensely humane. Ultimately, all of her work is an inquiry into love, its edges and limits, which obtains a new palpability and a new level of understanding in the sheer beauty and quiet poignancy of her prose.
Marcom’s fourth novel, a small book originally titled “The Edge of Love,” referring to a Clarice Lispector story called “That’s Where I’m Going,” and published as The Mirror in the Well, is an exquisite and at the same time terrifying account of an episode in the life of a woman who realizes that she is trapped in the painfully quotidian traffic of urban life and its culture. This unnamed modern, American, middle-class woman—“the girl,” who in a sense is an “everywoman,” and who appears to be, at the same time, as Marcom characterized her in a recent interview (see Context 22), an amalgam of feminine archetypes from the old stories of love—Helen of Troy, Scheherazade, Isolde, among others, awakens from a prescribed, comatose life to the realization that she is not fully alive, that she has not fully lived. In her search for a sensation of life, she plunges into the depths of herself, crossing and transgressing the borders of the permissible, the codes and values that are tolerated by society, partaking of what Anne Carson called “eros, the bittersweet,” a description which Carson, in turn, borrowed from Sappho: “Eros once again limb-loosener whirls me / sweetbitter, impossible to fight off, creature stealing up.” Her melancholy lover—the dark-eyed foreigner, who carves and shapes wood—journeys with her into the underworld of desire, where “the girl” must discover in her solitude shame, bitterness, the pleasure of, and the nostalgia for, wholeness. She is at once the goddess-mother and the monster-child, a source that can castrate or give life. Indeed, no other book has inquired into female sexuality and desire with such force and honesty, so curiously and physically looked into the sexual act from a woman’s perspective and the female sex itself. As Marcom noted in her interview, “I suppose in a society where female sexuality is feared and repressed and shamed: where the cunt itself is shameful and to be hidden, cleaned up, covered, then to put the naked form of a woman at center with her point of view, her sex, and pleasure as the point of inquiry, well, then, yes that could be radical, it could offend, it might be considered ugly, immodest, in bad taste and immoral, and of course it is the most natural thing on earth.”
Marcom’s language is not censored, but neither is it embellished—it simply describes the desperate drive that pulls and pushes at “the girl” who has come back from the dead; the world of television, habitual affairs, meaningless material possessions, and the bitter convenience of marriage. Everything in The Mirror is distilled into one thing—the phrase and its uncapturability, which is also the very moment of orgasm. The words never pretend to replace the experience itself, they only try fragmentarily, fleetingly to capture the moment, yet fail; then they are arranged anew, in a different construction, only to leave the reader with a sensation of an eternal continuity, our relentless desire to dismantle the boundary between language and sensation, and the realization that human experience will always remain in the interstices of linguistic codes.
Subscribe to:
Posts (Atom)